Γράφει η Ιωάννα Καραθανάση, σπουδάστρια του τμήματος Δημοσιογραφίας, Συντακτών και Ρεπόρτερ του Δημόσιου Ι.Ε.Κ. Κοζάνης.
Ζούμε σε μία εποχή που τα video games έχουν κυριεύσει τις ζωές των παιδιών, κυρίως των εφήβων. Οι ημέρες που σε κάθε αλάνα υπήρχε μία παρέα μικρών φίλων και ηχούσε από τα γέλια και τις φωνές τους μοιάζουν παρελθόν. Πλέον δεν θα τους δεις να διασκεδάζουν τρέχοντας πίσω από μία μπάλα ή να κυνηγιούνται μεταξύ τους αποκτώντας κάθε μέρα ένα νέο ΄΄παράσημο΄΄ στα πόδια τους από τα πεσίματα. Τα δεδομένα έχουν αλλάξει ριζικά. Κάθε γειτονιά πνίγεται από την ησυχία και την ερημιά της, καθώς όλοι οι νέοι βρίσκουν ενδιαφέρον μπροστά στις οθόνες τους.
Ολοένα και περισσότερα βιντεοπαιχνίδια κάνουν την εμφάνισή τους καλύπτοντας όλα τα γούστα και τις προτιμήσεις. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι έφηβοι κατά κόρον να δίνουν προτεραιότητα στα παιχνίδια αυτά και να περνάνε τις περισσότερες ώρες της ημέρας ενασχολούμενοι με αυτή την ψηφιακή πραγματικότητα. Δεν ενδιαφέρονται καν για την προσωπική τους ζωή, τους φίλους τους και αρχίζουν να παραμελούν τον εαυτό τους. Μόνος στόχος τους είναι να καταφέρουν να κυριαρχήσουν στο παιχνίδι τους. Με τη σειρά η σχολική απόδοσή τους κατρακυλάει. Εξάλλου πού να βρεθεί χρόνος για διάβασμα όταν η μόνη έγνοια των παιδιών είναι να γυρίσουν σπίτι και να παίξουν;
Όσο η τεχνολογία αναπτύσσεται τόσο αναβαθμίζονται και τα video games. Η εξέλιξη στα γραφικά τους είναι τεράστια, καθώς γίνονται σχεδόν ρεαλιστικά άρα και πιο ελκυστικά. Ακόμη, πολλές είναι οι κατηγορίες παιχνιδιών που διαθέτουν βαθμίδες δυσκολίας. Έτσι, ο εθισμός σε αυτά γίνεται μεγαλύτερος, η πρόκληση αυξάνεται και αυτοσκοπός γίνεται το ξεκλείδωμα κάθε πίστας μέχρι τον τερματισμό του παιχνιδιού.
Η συνέπεια αυτής της διαρκούς έκθεσης των παιδιών σε μία οθόνη προκαλεί πονοκεφάλους, αλλά και προβλήματα όρασης. Επίσης, οι νέοι γίνονται πιο ευερέθιστοι ξεσπώντας με βρισιές, φωνές και κλάματα ακόμη απευθυνόμενοι σε μία οθόνη ή στην χειρότερη περίπτωση απέναντι στην οικογένειά τους, καθώς νιώθουν ότι δεν μπορούν να τους κατανοήσουν. Ο ανταγωνισμός τους, επιπλέον, μεγαλώνει και οι αρχηγικές τάσεις επικρατούν, αφού ο καθένας προσπαθεί να επιδείξει τις δικές του ικανότητες στο παιχνίδι. Κάθε εξωσχολική δραστηριότητα έχει μπει σε δεύτερη μοίρα, επομένως δεν αναπτύσσεται η ευγενής άμιλλα μέσα τους, ενώ η παχυσαρκία εμφανίζεται πλέον αρκετά συχνά. Το πιο σοβαρό ζήτημα είναι η ψυχική διαταραχή των παιδιών, που οφείλεται σε μεγάλο ποσοστό στην δαπάνη ωρών σε έναν ψηφιακό κόσμο . Αυτό, βέβαια, εξαρτάται και από τον οικογενειακό περίγυρο του ανθρώπου. Αναλόγως με το κλίμα που υπάρχει μέσα σε ένα σπίτι, όταν κλείνουν οι πόρτες, μπορεί το άτομο να πληγεί ψυχικά.
Σε καμία περίπτωση όλα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι κάθε άνθρωπος που παίζει τέτοιου είδους παιχνίδια θα εκδηλώσει και τέτοιες συμπεριφορές. Αξίζει να αναφέρουμε ότι υπάρχουν και παιχνίδια που απαιτούν ή προσφέρουν γνώσεις και δεξιότητες, οπότε θεωρούνται σωστοί τρόποι ενασχόλησης κατά τον ελεύθερο χρόνο. Ωστόσο, οι γονείς θα πρέπει να θέσουν όρια στα παιδιά τους σχετικά με την διάρκεια και τα είδη παιχνιδιών, να αρχίσουν να επικοινωνούν με τα παιδιά τους και να προάγουν τον διάλογο. Τέλος, θα πρέπει να τους αφιερώνουν χρόνο και να είναι προσεχτικοί, ειδικά με τα αγόρια που είναι περισσότερο ευάλωτα απέναντι στα βιντεοπαιχνίδια, ώστε να συμβάλλουν στη διαμόρφωση ισορροπημένων προσωπικοτήτων.
