Έγραφα πέρυσι τέτοιο καιρό ότι με όλη αυτή την ιστορία με τις αποτυχίες και τα success stories των πανελλαδικών περνούν λάθος πρότυπα. Το τελευταίο έχει να κάνει με την νεότερη τάση να αναζητούνται και να γίνονται πρωτοσέλιδες όλες αυτές οι πολύ γλυκές και ανθρώπινες ιστορίες των ώριμων υποψηφίων που σ’ ένα γύρισμα της ζωής, αποφάσισαν να ξανακαθίσουν στα θρανία.
Εδώ το πρόβλημα φυσικά δεν είναι οι άνθρωποι και οι αποφάσεις τους. Γούστο τους και καπέλο τους και υποκλινόμαστε. Το ζήτημα έχει να κάνει με το πως παρουσιάζονται τα κίνητρα και οι επιλογές. Γιατί, για παράδειγμα, τι προοπτική έχει μια γυναίκα 47 ετών που θα ξεκινήσει τώρα την Ιατρική να δουλέψει πράγματι ως γιατρός;
Πιθανόν καμία. Δικαιώνει, μεν, έναν δικό της προσωπικό καημό και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, πλην όμως δεν είναι κατανοητό γιατί πρέπει να γίνει τέτοιος ντόρος. Συν το γεγονός ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις εισαγωγής αφορούν στα ΕΠΑΛ και το στοιχείο αυτό είναι από μόνο του εξηγεί άλλα τόσα για τη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Επομένως, ας αφήσουμε τον καθένα να πορευτεί όπως νομίζει κι ας σταματήσουμε να δημιουργούμε πρότυπα από το πουθενά.
Πιθανόν καμία. Δικαιώνει, μεν, έναν δικό της προσωπικό καημό και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, πλην όμως δεν είναι κατανοητό γιατί πρέπει να γίνει τέτοιος ντόρος. Συν το γεγονός ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις εισαγωγής αφορούν στα ΕΠΑΛ και το στοιχείο αυτό είναι από μόνο του εξηγεί άλλα τόσα για τη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Επομένως, ας αφήσουμε τον καθένα να πορευτεί όπως νομίζει κι ας σταματήσουμε να δημιουργούμε πρότυπα από το πουθενά.
