Ασκήσεις τακτικισμού, με «ήθος» καιροσκοπισμού, από πολλές πλευρές, με αφορμή την συζήτηση που άνοιξε για τον εκλογικό νόμο.
Η κυβέρνηση ελπίζει ότι, μειώνοντας το «δώρο» από 50 σε 30 έδρες πράγμα που θα οδηγήσει σε αύξηση της δύναμης των μικρότερων κομμάτων, προσφέρει ένα ισχυρό δέλεαρ στα κόμματα αυτά ώστε, με τις ψήφους τους, να επιτύχει ευκόλως τον αριθμό των 200 βουλευτών που απατούνται, προκειμένου ένας νέος εκλογικός νόμος να μπορεί να ισχύει στις επόμενες και όχι στις μεθεπόμενες εκλογές. Στηριζόμενη στο ότι η Νέα Δημοκρατία που λέει όχι και το ΚΚΕ που αρνείται να ψηφίσει οποιαδήποτε αλλαγή πλην της «απλής και άδολης αναλογικής», δεν ξεπερνούν αθροιστικώς τους 90 βουλευτές.
Βεβαίως το όλο εγχείρημα αναγορεύει σε ρυθμιστικό παράγοντα την «Χρυσή Αυγή», χωρίς την συνδρομή της οποίας δεν μπορεί να σχηματισθεί ο μαγικός αριθμός «200». Αλλά ζούμε πια τον καιρό του πολίτικου ρεαλισμού του Αλέξη Τσίπρα, οπότε θα ισχύσει το ρηθέν τόσο από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ όσο και από τον Γεώργιο Παπανδρέου -τον «Γέρο της Δημοκρατίας»- ότι κάθε ψήφος που πέφτει στην κάλπη «δεν έχει ούτε οσμή».
Η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας διαμορφώνει την πολιτική της με βάση τα δημοσκοπικά ευρήματα που της …υπόσχονται ότι είναι, αυτή την ώρα, το πρώτο κόμμα. Άρα και αυτό που θα καρπωθεί το «δώρο» των 50 εδρών, αν οι επόμενες εκλογές γίνουν με τον ισχύοντα νόμο. Έτσι εμφανίζεται να απορρίπτει κάθε άλλη αλλαγή στο εκλογικό σύστημα, περά από μια πιθανή κατάτμηση των μεγάλων εκλογικών περιφερειών. Και πάντως δεν συζητά καν, όχι μόνο την κατάργηση του δώρου, αλλά ούτε και την μείωση του.
Αν και οι δυο πλευρές ήθελαν πράγματι να συμβάλλουν σε μια καθαρή και τίμια πολιτική μεταρρύθμιση, ως προς το εκλογικό σύστημα της χώρας, θα έπρεπε πρωτίστως να συμφωνήσουν σε τούτο: Ότι η βασική δομή του εκλογικού συστήματος θα είναι μέρος της αναθεώρησης του Συντάγματος. Θα περιβληθεί δηλαδή ο εκλογικός νόμος με συνταγματική ισχύ, ώστε να έχουμε ένα σταθερό εκλογικό σύστημα το οποίο δεν θα μπορεί να μεταβάλλει καμία πρόσκαιρη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Να σταματήσει επιτέλους αυτό το ράβε-ξήλωνε του εκλογικού νόμου, που συνιστά ένα ακόμη γνώρισμα της νοσηρότητας του δημοσίου βίου μας.
Όλα τα άλλα είναι πολιτικά τεχνάσματα, ως συνήθως.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
