Στην ταινία Έριν Μπρόκοβιτς μια υπάλληλος δικηγορικού γραφείου ανακαλύπτει μια συγκάλυψη βιομηχανικής δηλητηρίασης στο νερό της πόλης Χίνκλεϊ που απειλεί την υγεία όλων των κατοίκων. Βρίσκει ότι η PG&E είναι υπεύθυνη για τα μακροχρόνια προβλήματα υγείας που παρουσιάζουν οι κάτοικοι του Χίνκλεϊ και αποφασίζει να φέρει την υπόθεση στα δικαστήρια.
Η ταινία ήρθε στο μυαλό μου με την παρουσίαση της μελέτης που δείχνει την τέφρα υπεύθυνη για το εξασθενές χρώμιο στα νερά Αγίου Δημητρίου και Ρυακίου, την ώρα που η ΔΕΗ λέει το αντίθετο.
Ότι και να συμβαίνει η κατάσταση πρέπει να διερευνηθεί γιατί απο αυτό το νερό έπιναν άνθρωποι. Άνθρωποι που μπορεί να μην συνειδητοποιούν πάντα τις παράπλευρες απώλειες της εξορυκτικής δραστηριότητας, αλλά τους αξίζει μια καλύτερη ζωή όπως σε όλους.
Και μπορεί για πολλούς απο αυτούς το ίδιο το μέλλον να είναι συνδεμένο με το ορυχείο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δικαιούνται τα στοιχειώδη, ούτε ότι η ανοχή και η σιωπή εξαγοράζονται με μερικές χιλιάδες ευρώ αντισταθμιστικών οφελών και κάποιες θέσεις εργασίας.
Άρα η ευθύνη πέφτει στους άλλους. Σε εκείνους που έχουν την ευθύνη της διοίκησης και μπορούν να διεκδικήσουν τα αυτονόητα για λογαριασμό όλων εκείνων που δεν έχουν τη γνώση ή τη δυνατή φωνή για να ακουστούν.
Άρα λοιπόν και στην περίπτωση του εξασθενούς χρωμίου στο νερό είναι απαραίτητο να εξακριβωθεί τι συμβαίνει και να γίνουν αν απαιτείται και οι απαραίτητες ενέργειες.
Ιωάννα
