Όχι δεν δέχομαι καθόλου ότι είναι υποκριτικό να κλαίει κάποιος για τους νεκρούς της Νίκαιας. Με ενοχλεί ιδιαίτερα αυτός ο συμψηφισμός ανθρώπινων ζωών.
Ναι, είναι απόλυτα φυσιολογικό να κλαίμε για τους νεκρούς της κάθε Νίκαιας. Όχι γιατί μπορούμε να αισθανθούμε το βάρος της απώλειάς τους, αλλά γιατί βιώνουμε στο γεγονός αυτό την απώλεια μεγάλου μέρους των κεκτημένων μας. Εγωϊστικό, όσο και ρεαλιστικό.
Η Προμενάντ Ντεζ Ανγκλαί είναι ένα σύμβολο. Μια λεωφόρος των πολιτισμών, πάνω στην οποία μέχρι χθες συναντούσες να βολτάρει η χλιδή της κοσμοπολίτικης Ριβιέρας δίπλα στις μαροκάνικες συμμορίες. Ανέμελα χαμόγελα αποτυπωμένα σε τουριστικές σέλφι. Ένα μέρος απο τα λίγα -που γίνονται όλο και λιγότερα- σε τούτο τον κόσμο που δεν φοβόσουν να περπατήσεις και που ήταν γεμάτο κόσμο όλη μέρα κι όλη νύχτα.
Θα επιστρέψει και πάλι η ζωή στη Νίκαια και μάλιστα πολύ γρήγορα. Είναι νομοτελειακό. Και στο σημείο που αποτυπώθηκε η φωτογραφία με το χρυσοσκέπαστο κοριτσάκι, θα περπατήσουν και πάλι χιλιάδες παιδιά. Όπως και στη Κωνσταντινούπολη, στα αεροδρόμια, στο Μπατακλάν και όπου αλλού.
Γιατί αυτή είναι η ζωή και η λήθη το φάρμακο χάρη στο οποίο επιβιώνουμε μετά απο τέτοιες νύχτες, όπως η προχθεσινή. Νύχτες που αφήνουν πληγές και ακολουθούνται απο σκιές που όπως φαίνεται ήρθαν για να μείνουν. Δεν είναι στο χέρι μας να τις ξορκίσουμε, αλλά μπορούμε να τις διαχειριστούμε μόνο αντιμετωπίζοντας το φόβο.
