Κατά κοινή ομολογία, στα περισσότερα πράγματα, η προσμονή είναι πολύ πιο γλυκιά από το ίδιο το γεγονός.
Οι γιορτές, και το Πάσχα δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, εντάσσονται πλήρως σε αυτή την κατηγορία. Όλη η χαρά βρίσκεται στο πριν, στις μέρες που προηγούνται του εορταστικού τραπεζιού, οπότε η καλή διάθεση και το άγχος να τα προλάβεις όλα περισσεύουν.
Άλλοτε με υπερβολές, κι άλλοτε πιο συγκρατημένα ό,τι μας αρέσει στην Μ. Εβδομάδα είναι η σύνδεσή μας με τις συνήθειες του παρελθόντος. Το τροπάριο της Κασσιανής, τα 12 ευαγγέλια, η νηστεία και οι παρασπονδίες της (με λίγο ή πολύ τσίμπημα των μοσχοβολιστών τσουρεκιών) είναι μερικά από αυτά που μας γεμίζουν χαρά και συνάμα νοσταλγία. Μετά είναι τα δώρα στα βαφτιστήρια, τα… κόκκινα παπούτσια του παρελθόντος που έχουν γίνει πλέον VANS, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια.
Όπως και να το κάνουμε, το τελετουργικό των ημερών αυτών είναι το μεγαλύτερο ποσοστό αυτού που το Πάσχα συμβολίζει για όλους μας. Κακά τα ψέματα, Πάσχα δεν είναι το πατροπαράδοτο ψήσιμο του οβελία, αλλά όλες αυτές οι μικρές και μεγάλες συνήθειες μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα που μας οδηγούν εκεί.
