Σε κάθε σχεδόν οικογενειακό τραπέζι υπάρχει ο θείος που θέλει να είναι τρέντι. Αυτός που αποφεύγει τη… γερουσία, για να καθίσει με τη νεολαία. Γιατί στο μυαλό του αυτό είναι πρόοδος. Ένα δανεικό κοστούμι και μερικές κλεμμένες από τη νεολαία φράσεις που σε κάνουν in. Ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις γρι από αυτά που λένε οι νέοι, ακόμα κι αν δεν μπορείς ούτε στο ελάχιστον να καταλάβεις την αγωνία τους.
Κάπως έτσι, δυστυχώς, φαίνεται πως λειτουργούν και τα κόμματα. Προσπαθώντας να μιλήσουν τη γλώσσα των νέων, χωρίς να έχουν ιδέα από τις ανάγκες των νέων και το χειρότερο χωρίς να ενδιαφέρονται καθόλου για τους νέους. Τους θυμούνται λίγο καιρό πριν τις εκλογές, θεωρώντας πως το θέμα είναι να τους κερδίσουν για να έρθουν στην κάλπη και μετά πάλι την επόμενη τετραετία. Άλλοτε μοιράζοντας υποσχέσεις, κι άλλοτε διάφορα pass.
Κριντζιές σκέφτονται οι νεολαίοι όταν βλέπουν όλες αυτές τις προσπάθειες που κάνουν τα κόμματα για να τους κερδίσουν. Ανόητες προσπάθειες πολιτικού μάρκετινγκ, θα συμπληρώναμε οι μεγαλύτεροι. Και απομακρύνονται.
Το πρόβλημα σήμερα και πάντα είναι να γίνει η πολιτική και ο δημόσιος διάλογος κάτι που τους αφορά, κάτι που μιλάει στην καρδιά τους κι έχει σημασία για τη ζωή τους. Μια υπόθεση στην οποία θέλουν να συμμετέχουν ενεργά και όχι ευκαιριακές αναφορές και σποτάκια χωρίς ουσία.
