Η Γαλλία είναι η χώρα, στην οποία επικράτησε η επανάσταση κατά της φεουδαρχικής τάξης πραγμάτων. Σε αντίθεση προς την Αγγλία, όπου η μετάβαση από το φεουδαρχικό στο αστικό καθεστώς υπήρξε ειρηνική, στη Γαλλία αυτή συνοδεύτηκε από ποταμούς αιμάτων. Θύματα υπήρξαν κάποιοι από τους εκφυλισμένους «ευγενείς» αλλά και ο κορυφαίος επιστήμων, ο Λαβουαζιέ, ο πατέρας της σύγχρονης χημείας. Πολύ περισσότερα θύματα υπήρξαν άνθρωποι του λαού, που επέμεναν να παραμένουν προσηλωμένοι στην πατροπαράδοτη πίστη αλλά και στον θεσμό της απόλυτης μοναρχίας, ως θεόσδοτο, αγνοούντες το περί της βασιλείας χωρίο της Παλαιάς Διαθήκης, που το Βατικανό δεν ήθελε να γίνει γνωστό και να επισκιάσει την φεουδαρχική δοξασία της ελέω Θεού βασιλείας. Τέλος δεν ήταν μικρός και ο αριθμός των θυμάτων μεταξύ των επαναστατών, κατά την περίοδο της τρομοκρατίας, που ακολούθησε την επικράτηση της επανάστασης.
Το τρίπτυχο των επαναστατών «Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα» συγκινεί διαχρονικά τους λαούς, που ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο. Η ελπίδα και η προσδοκία είναι ισχυρά όπλα του ανθρώπου στη διαπάλη με τις αντιξοότητες του βίου. Η απελπισία είναι γνώρισμα, που οδηγεί στον μαρασμό και στον αργό θάνατο. Κατά τη νεωτερικότητα ο άνθρωπος διακρίνεται για τη ραγδαία μεταβολή του είδους ελπίδας, που τον διακρίνει. Έπαψε να εναποθέτει, υπό την επήρεια της υλιστικής διδασκαλίας του διαφωτισμού, την ελπίδα του στον Θεό και την υποκατέστησε με πλήθος από ενδοκοσμικές ελπίδες. Ήταν αρχικά οι ελπίδες, που πρόβαλλαν φιλόσοφοι και επιστήμονες θεωρώντας την εκπληκτική επιστημονική πρόοδο ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα. Ο επιστημονικός μεσσιανισμός αποτέλεσε λατρεία πολλών κατ’ εκείνο τον αιώνα, έχει μάλιστα κάποιους λάτρεις ακόμη και σήμερα. Ακολούθησαν οι ελπίδες, που έδωσε στους απογοητευμένους από το αστικό καθεστώς προλετάριους το κομμουνιστικό κίνημα. Οι ελπίδες εξανεμίστηκαν με την κατάρρευσή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και η απογοήτευση ακόμη δεν ξεπεράστηκε. Απόμεινε μόνη η ελπίδα, η πιο ισχνή, για λαούς αποκαμωμένους πλέον και ανήμπορους να αγωνιστούν διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες βίου: Η επόμενη κυβέρνηση να είναι κάπως καλύτερη από την προηγούμενη. Και φυσικά αυτή διαψεύδεται, καθώς ο καπιταλισμός, αγριότερος παρά ποτέ, μας οδηγεί με ραγδαιότατο ρυθμό σε εποχή φεουδαρχίας νέου τύπου! Υπερβολές μη εδραζόμενες στην πραγματικότητα διατείνονατι οι υπηρέτες του αστικού καθεστώτος, οι οποίοι παραμυθιάζουν τους λαούς με διαβεβαιώσεις ότι οδηγούν αυτούς στην πρόοδο και στην ευημερία! Μάλιστα περνώντας στην αντεπίθεση, καταγγέλλουν τους ασκούντες κριτική ως εχθρούς της δημοκρατίας και συνωμοσιολόγους!
Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα ήταν το τρίπτυχο του συνθήματος των Γάλλων επαναστατών, των αναθρεμμένων με την τροφή των «φιλοσόφων» του «διαφωτισμού», των εμπαθών εχθρών της χριστιανικής πίστης. Το πλήθος των οπαδών τους τότε και, περισσότερο, σήμερα, χωρίς να έχει διαβάσει κάτι από το έργο εκείνων ούτε όμως, έστω από περιέργεια, και την Καινή Διαθήκη, τοποθετείται υπέρ των «υμνητών των δικαιωμάτων του ανθρώπου», οι οποίοι ανέτρεψαν το απεχθές καθεστώς της φεουδαρχίας με τη γραφίδα τους ή με το όπλο! Ας αρχίσουμε από το τρίτο, το πλέον σημαντικό, καθώς η αποδοχή αυτού στις ανθρώπινες κοινωνίες συνιστά την απαραίτητη προϋπόθεση για την εξασφάλιση των δύο άλλων. Οι «φιλόσοφοι» του «διαφωτισμού» υπήρξαν οι εισηγητές του υποβιβασμού του ανθρώπου στην τάξη του ζωικού βασιλείου ισχυριζόμενοι ότι αυτό που έχει επικρατήσει να καλείται άνθρωπος δεν διαφέρει κατά είδος, αλλά κατά βαθμό από τις λοιπές ζωικές μορφές. Απέρριψαν, ως υλιστές, με βδελυγμία την χριστιανική διδασκαλία περί προελεύσεως του ανθρώπου από ένα αρχικό ζεύγος άνδρα και γυναίκας. Υποστήριξαν ότι διάφορα είδη ανθρώπων εμφανίστηκαν σε διάφορες περιοχές του πλανήτη και δεν αναπτύχθηκαν κατά τον ίδιο τρόπο. Έτσι οι «άγριοι», κατ’ αυτούς τους πολιτισμένους δεν είναι επιτρεπτό να κατατάσσονται στο ίδιο είδος με τους λευκούς! Υπήρξαν λοιπόν οι εισηγητές των φυλετικών διακρίσεων, που γιγαντώθηκαν κατά την περίοδο της αποικιοκρατίας, που ακολούθησε την γαλλική επανάσταση, για να δώσουν στο αποκορύφωμά τους τη θλιβερή θεωρία της ευγονικής, πικροί καρποί της οποίας ήσαν τα «πειράματα» στα ναζιστικά κολαστήρια. Η υποτίμηση των διανοητικών δυνάμεων της γυναίκας και ο υποβιβασμός της σε σκεύος ηδονής είναι έντεχνα συγκαλυμμένος από τους «διαφωτισμένους» και οι φεμινίστριες σιωπούν. Για ποια αδελφότητα καυχόμαστε σήμερα, όταν κατ’ έτος 10.000.000 παιδιά πεθαίνουν από πείνα ή ασθένειες, που στις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες αντιμετωπίζονται κατ’ οίκον ίσως και χωρίς επίσκεψη ιατρού; Για ποια αδελφότητα καυχόμαστε, όταν 1.000.000.000 συνάνθρωποί μας δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και η γυναίκα είναι το θύμα του πανσεξουαλισμού;
Ισότητα, το δεύτερο πομπώδες σύνθημα. Καθώς ακόμη καλοπερνούμε, οι περισσότεροι, στις προνομιούχες δυτικές κοινωνίες, κάνουμε πως αγνοούμε ότι το 1% του πληθυσμού του πλανήτη, καρπώνεται το 90% του πλούτου και απομένει το υπόλοιπο 10% για το 99%. Και η κατάσταση επιδεινώνεται διαρκώς με την περαιτέρω φτωχοποίηση των πολλών, μέσω του αθλίου «παιχνιδιού» της οικονομίας. Και τα θεμέλια για την άγρια εκμετάλλευση των λαών έχουν τεθεί κατά τη νεωτερικότητα, καθώς οι άπληστοι και συνάμα ικανοί αστοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί, Ολλανδοί, Ισπανοί και Πορτογάλοι, δεν περιορίστηκαν στην εκμετάλλευση των λαών τους, όπως οι φεουδάρχες, αλλά κατέστησαν αποικίες τους σχεδόν όλες τις χώρες του πλανήτη και απομύζησαν κάθε πλουτοπαραγωγική πηγή διαλύοντας την συνοχή των κοινωνιών με τη σπορά διχόνοιας. Το σύνθημα «διαίρει και βασίλευε» δεν το βροντοφώνησαν βέβαια, αλλά με την άθλια πολιτική τους το εφάρμοσαν στα πλαίσια της «αδελφότητας».
Ελευθερία, το τρίτο πομπώδες σύνθημα. Δεν είναι επιτρεπτό να αρνηθούμε ότι το αστικό καθεστώς παραχώρησε ελευθερίες στους λαούς, ανατρέποντας τη φεουδαρχία. Μας διαφεύγει όμως το πλέον σημαντικό. Πολιτικά δικαιώματα δόθηκαν μόνο στους προνομιούχους λαούς των μητροπολιτικών – αποικιοκτητικών χωρών. Δεν ίσχυσε το ίδιο για τους λαούς, που κατακτήθηκαν, στους οποίους η συμπεριφορά των υπερμάχων της ελευθερίας του ατόμου (το πρόσωπο είναι άκρως αντιπαθής όρος γι’ αυτούς) υπήρξε βάναυση. Αρκεί η αναφορά στα ισχύοντα στις φυτείες του Νότου των ΗΠΑ και η στάση των Άγγλων έναντι των Ζουλού και άλλων φυλών στην Αφρική και στην Ινδία του μεγάλου Γκάντι. Το πλέον θλιβερό όμως είναι η συρρίκνωση του περιεχομένου του όρου ελευθερία στις δύο από τις τρεις πτυχές της, την εθνική και την κοινωνικοπολιτική. Στις υλιστικές δυτικές κοινωνίες αγνοείται παντελώς η πνευματική ελευθερία του προσώπου. Το μεγαλύτερο έγκλημα των οπαδών του «διαφωτισμού» είναι ο στραγγαλισμός της πνευματικής ελευθερίας των «προνομιούχων» λαών μέσω της καλλιέργειας του ατομισμού (αχ, αδελφότητα!) και της επιδίωξης της ατομικής απόλαυσης στο έπακρο. Συνέπεια αυτού υπήρξε η υπερμεγέθης διόγκωση του ΕΓΩ, ο άκρατος καταναλωτισμός και ο αχαλίνωτος ερωτισμός. Οι πικροί καρποί αυτών είναι εμφανέστατοι σ’ όλες τις δυτικές χώρες. Διάλυση της οικογένειας, οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, λόγω γήρανσης του πληθυσμού, έξαρση εγκληματικότητας ακόμη και εφηβικής και προεφηβικής, άκρως ανησυχητική βία στα σχολεία της απαιδείας, εντονότατο υπαρξιακό κενό, το οποίο μαρτυρεί η καταφυγή στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, η αντικοινωνική συμπεριφορά και ο αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών. Και όμως οι κυβερνώντες τους λαούς ηγέτες, όχι ελέω λαών βέβαια, αλλά ελέω διεθνούς συστήματος εξουσίας, είναι καθησυχαστικοί στο έπακρο και, το εντυπωσιακό είναι, ότι κατάφεραν να αποκοιμίσουν τους λαούς, οι οποίοι τους εμπιστεύονται. Μήπως τους απόμεινε και κάποια άλλη ελπίδα; Στον δυτικό κόσμο η θρησκευτική πίστη τελεί υπό απαγόρευση στο όνομα της «ορθής λογικής». Μάλιστα δεν είναι λίγοι, που εμμένουν να επικαλούνται ακόμη, και μετά την κατάρρευση των ιδεολογιών, την «επιστημονική λογική»! Αλλά καθώς «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος», ο δυτικός καταδυναστευόμενος από το υπαρξιακό κενό αναζητά διεξόδους στην αστρολογία, στον αποκρυφισμό, στον ανατολικό μυστικισμό, ακόμη και στη σατανολατρεία. Αυτά είναι επιτρεπτά από την «ορθή λογική», γι’ αυτό και ουδεμία κριτική ασκείται από τους «διαφωτισμένους», οι οποίοι ακόμη λυσσομανούν κατά της πίστης στον Χριστό και δεν χάνουν ευκαιρία να δείξουν το μένος τους κατά του Προσώπου, που δίχασε χρονικά την ιστορία.
Αλλά αυτά ήταν μόλις η εισαγωγή στην ανάλυση της σύγχρονης γαλλικής κοινωνίας. Η συνέχεια στο επόμενο άρθρο.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»
