Πως ένα σιωπηλό λαϊκό προσκύνημα γίνεται ηχηρότατο μήνυμα προς όλους

5 Min Read

Είμαι συνεπαρμένος ακόμα από την εμπειρία που βίωσα από το απόγευμα της παραμονής προς ανήμερα της εορτής του Αγίου Παϊσίου (11 προς 12 Ιουλίου), στην Ιερά Μονή του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσ/νίκης, όπου και ο τάφος του Αγίου.

Πήγα να προσκυνήσω τον τάφο μιας Αγιότητας της εποχής μας και μπαίνοντας στον αύλειο χώρο της Ιεράς Μονής, έμεινα εκστατικός από αυτά που είδα:

Μία λαοθάλασσα να πλημμυρίζει κάθε σημείο του απέραντου αύλειου χώρου και να κατευθύνεται σε καθορισμένο χώρο προμήθειας κεριών και από εκεί για τον τάφο του Αγίου. Μία διαδρομή συνήθης, κάθε άλλο παρά μεγάλη, «σπαστή» με στροφές δεξιά και αριστερά, με ευρύτατους δρόμους προσπέλασης, πλάτους δέκα περίπου ατόμων, ανά σειρά να πορεύεται προς τον τάφο, για προσκύνημα, με στάσεις υποχρεωτικές και ανά δέκα σειρές περίπου κάθε τμήμα προσέλευσης, που χωριζόταν από την ατέλειωτη ουρά. 

4.30΄ ώρες χρειάστηκαν, για να διανυθεί αυτή η διαδρομή!… Με υπομονή, καρτερικότητα, ευλάβεια. Αγόγγυστα, χωρίς διαμαρτυρίες, χωρίς σπρωξίματα, χωρίς φωνές. Πιστοί, πάσης ηλικίας, από βρέφη στις αγκαλιές των γονιών τους μέχρι προχωρημένης ηλικίας ασπρομάλληδες. Όρθιοι, πεζοπορούντες, με κάποια κρυφή παράκληση προς τον Άγιο, για τις στενοχώριες, τις θλίψεις, τις δοκιμασίες στην εφήμερη ζωή. Αλλά, σταθεροί, ψυχολογικά προετοιμασμένοι, αποφασισμένοι να ξεπεράσουν τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζουν, με την βοήθεια και την ενίσχυση της Θείας Χάριτος, «μεσιτείαις του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου».

Ο περικαλλής και μεγαλοπρεπής Ιερός Ναός της Ιεράς Μόνης του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, στη Σουρωτή Θεσ/νίκης, που από την παραμονή και ανήμερα της εορτής του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου (11 προς 12 Ιουλίου), ήταν αδύνατο να επαρκέσει για το πλήθος των πιστών που προσήλθε, για να προσκυνήσει τον Άγιο και να λειτουργηθεί στην ολονύκτια κατανυκτική λειτουργία, με αποτέλεσμα να κατακλυσθεί ο αύλειος χώρος της Μονής

Άλλωστε, τις δοκιμασίες τις δίδει ο Πανάγαθος στους ανθρώπους, για να καταγραφεί ο βαθμός της πίστεως του καθενός. Είναι και παραμένει ακλόνητη η πίστη ή στην πρώτη δυσκολία, την πίστη διαδέχεται η ολιγοπιστία, η οποία μπορεί να φθάσει ακόμη και σε μηδενική κατάσταση. Και τότε ξεπηδά το δίλημμα: Άπιστος ή Πιστός; Με την αναπόφευκτη σύγκρουση για την επικράτηση της μίας από τις δύο καταστάσεις. Εδώ πλέον κυρίαρχο ρόλο παίζει ο χαρακτήρας του καθενός. Έτσι, οι ευάλωτοι χαρακτήρες δεν μπορούν να σηκώσουν το «βάρος» – δοκιμασία και υποκύπτουν. Οι δυνατοί χαρακτήρες παραμένουν σταθεροί, ακλόνητοι στην πίστη. Της δεύτερης αυτής «ομάδας» ήσαν όσοι από τις χιλιάδες των πιστών μπόρεσαν να προσέλθουν στην ιερά σύναξη για να προσκυνήσουν στον τάφο του Αγίου Παϊσίου και να λειτουργηθούν. Και λειτουργήθηκαν, όχι μόνον όσοι κατέκλυσαν τον περικαλλή και μεγαλοπρεπή Ιερό Ναό, δημιουργώντας το αδιαχώρητο, αλλά και το μέγα πλήθος, που είχε «βολευθεί» στον αύλειο χώρο, χάρη στην καλή λειτουργία των πολλών μεγαφώνων. Και αισθάνθηκαν πλήρη πνευματική και θρησκευτική ανάταση, με τις ανεπανάληπτες χορωδιακές ψαλμωδίες, σε μία κατανυκτική ολονύκτια λειτουργία, η οποία διήρκεσε μέχρι και πιο πέρα από τις 4.30΄ το πρωί του Σαββάτου της 12 Ιουλίου!…

Ομολογουμένως τέτοιο θρησκευτικό μεγαλείο δεν είχα βιώσει, ούτε τέτοια ψυχική αγαλλίαση, μηδέ τέτοια θρησκευτική πανδαισία!… Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Οι μοναδικές στιγμές, που έζησα, δεν έφευγαν από το μυαλό μου και φοβούμαι ότι παραμένω αδύναμος να αποτυπώσω την πραγματικότητα. Πρέπει να την ζήσει κανείς. Η αφήγηση σίγουρα αφήνει κενά, δεν μπορεί να τα «πιάσει» όλα. Μόνο η αυτοπρόσωπη παρουσία τα καταγράφει!…

Ένα τμήμα των χιλιάδων πιστών, που κατάκλυσαν τον αύλειο χώρο της Ιεράς Μονής του Ιωάννου του Θεολόγου, καθώς υπομονητικά και καρτερικά ακολουθεί την ατέλειωτη ουρά, με κατεύθυνση τον τόπο του ταφού του Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου

Ωστόσο, μετά απ’ όλα αυτά, δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κανείς πως ένα σιωπηλό λαϊκό προσκύνημα γίνεται ηχηρότατο μήνυμα προς τις αρμόδιες Αρχές: Θρησκευτικές, Πολιτειακές, Πολιτικές!… Οι χιλιάδες των πιστών βγήκαν μπροστά και μίλησαν την γλώσσα του Αγίου Παϊσίου, που είναι στη σωστή πλευρά της Ιστορίας. Η ογκώδης ιερή σύναξη ήταν σαν να έλεγε: «Τώρα, που η Χριστιανική Ορθόδοξη Θρησκεία βάλλεται πανταχόθεν, φανερά πλέον, δεν πρόκειται να μείνουμε απαθείς, αλλ’ αρχίζουμε την αντίσταση και την αντεπίθεση, όπου γης. Δεν παραδίδουμε τα ιερά και τα όσια, που παραλάβαμε από τους προπάτορές μας. Καθαρά και ξάστερα, χωρίς μισόλογα, αοριστολογίες, υπεκφυγές, για τα «καυτά» θέματα (ηλεκτρονικές ταυτότητες, προσωπικός αριθμός, γάμοι ομοφυλόφιλων, επιμέλεια ανηλίκων από παιδόφιλους γονείς κ.α.). 

Ο αγώνας αμείλικτος και ανένδοτος για την αποτελεσματική αντιμετώπιση και καταπολέμηση της ανατροπής των πάντων. 

Η αντιχριστιανική πολεμική δεν θα περάσει!…

Δημ. Κλείδης – www.xronos-kozanis.gr

Μοιραστείτε την είδηση