Δύο εορταστικές εκδηλώσεις, προερχόμενες από αθλητικούς φορείς είδαν το φως της δημοσιότητας, το πρώτο δεκαήμερο του αρξαμένου μηνός. Η μια αφορά την εορταστική εκδήλωση, που πραγματοποιεί κάθε χρόνο το τοπικό σωματείο Μακεδονικός, κατά την διάρκεια της οποίας ο Σύλλογος βραβεύει ανθρώπους του αθλητισμού, που διεκρίθησαν στη διάρκεια μίας χρονιάς – και όχι μόνο – ανατρέχοντας και στο παρελθόν, για να τιμήσει και άλλους, για την πολύτιμη προσφορά τους στο Σύλλογο, αλλά και στο άθλημα, γενικώτερα.
Βέβαια, ανάλογες εκδηλώσεις πραγματοποιούνται και από άλλους Συλλόγους, οι οποίοι – τιμούν μέλη και μη των Σωματείων τους, για τις εξαίρετες υπηρεσίες τους προς αυτά.
Η αναφορά προς τον συγκεκριμένο τοπικό Σύλλογο γίνεται όχι γι’ αυτή καθεαυτή την βράβευση, αλλά για τα πρόσωπα – μεταξύ άλλων – που τιμήθηκαν. Πρόκειται για ποδοσφαιριστές, που αγωνίσθηκαν από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και την δεκαετία του ’80. Ο Χρήστος Ζήφκας, ο Χρήστος Γκάτας, ο Θεόδωρος Μανδραβέλης, ειδικώτερα, δεν είχαν καταγωγή από την Κοζάνη, όμως προσέφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στο κοζανίτικο ποδόσφαιρο, όπως και οι από την περιοχή μας, Θωμάς Μακεδόνας, Σωτήρης Βλάχος, Παναγιώτης Τσακιρίδης και Τακης Καραθανάσης, αγωνιζόμενοι με την φανέλλα της «Κοζάνης», την οποία ετίμησαν και επότισαν με ιδρώτα και αίμα, τα χρόνια που την φόρεσαν.
Η «ειδοποιός» διαφορά, στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι η τιμητική διάκριση στους επτά παραπάνω ποδοσφαιριστές προήλθε από «αδελφό» σωματείο με την «Κοζάνη», τον Μακεδονικό, και το γεγονός αυτό προσδίδει ιδιαίτερη βαρύτητα στην προς αυτούς προσγενόμενη τιμή, η οποία αντικατοπτρίζεται και στα πρόσωπα των λοιπών συμπαικτών τους.
Ταυτόχρονα, όμως, φανερώνει και το υψηλό αθλητικό πνεύμα και ιδιεώδες, από το οποίο διακατέχονται οι άνθρωποι του Μακεδονικού, οι οποίοι, με την ενέργειά τους αυτή αποδεικνύουν ότι γνωρίζουν την ιστορία, όχι μόνο του σωματείου τους, αλλά και της «Κοζάνης». Αναγνωρίζουν τους κόπους και τις θυσίες, στις οποίες υπεβλήθησαν οι προαναφερθέντες, για να βάλλουν και αυτοί το «λιθαράκι» τους στο «κτίσιμο του οικοδομήματος», που ονομάζεται «Κοζάνη». Δεν λησμονούν την προσφορά τους γενικά στο κοζανίτικο ποδόσφαιρο, το οποίο, επί των ημερών των, κατείχε μια περίοπτη θέση μεταξύ των επαρχιακών πόλεων της Χώρας μας. Αναπολούν τις αφθάστου ποδοσφαιρικού μεγαλείου στιγμές, που έζησαν και αισθάνονται υπερηφάνεια για τα επιτεύγματα αυτών. Και ως επιστέγασμα της προσφοράς των, είναι, από πλευράς των, η επιβράβευση και η τιμητική διάκριση προς αυτούς!…
Η τιμή, όμως, αντανακλά και στα πρόσωπα των ανθρώπων του Μακεδονικού, οι οποίοι πραγματοποίησαν την εκδήλωση αυτή, δείχνοντας ότι εκπέμπουν σε άλλα «μήκη κύματος», πολύ ανώτερα των συνήθων!…
Εύγε τους!…
Η άλλη εκδήλωση – εορταστική και πανηγυρική επίσης – πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα από τον Σύνδεσμο Φιλάθλων «Γαλανόλευκος Φάρος», προκειμένου να τιμηθούν οι διεθνείς, που ετίμησαν την «γαλανόλευκη», επί μια 60ετία, αρχής γινομένης από την περίοδο 1948-1967 και εν συνέχεια ανά δεκαετία, του 1970, του 1980, του 1990 και του 2000 μέχρι και τον ιστορικό θρίαμβο του 2004, σε μια ιδιαίτερα συγκινησιακή ατμόσφαιρα, καθώς θρυλικές μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου, από την εποχή του Κώστα Νεστορίδη, του Σάββα Θεοδωρίδη, του Μίμη Δομάζου μέχρι την αντίστοιχη του Θεοδώρου Ζαγοράκη, του Γιώργου Καραγκούνη, του Αντώνη Νικοπολίδη, βρέθηκαν σε μια κοινή εκδήλωση, εκπροσωπώντας τις ανά δεκαετία ποδοσφαιρικές τους γενεές και υπενθυμίζοντας τις μεγάλες στιγμές, που έζησαν και με τις οποίες γαλουχήθηκαν γενεές γενεών των απανταχού Ελλήνων!…
Στην ωραιότατη αυτή εκδήλωση ειπώθηκαν αρκετά ωραία. Από αυτά, αξίζει να παρατεθεί ένα απόσπασμα της ομιλίας του Προέδρου του «Γαλανόλευκου Φάρου», Νικ. Φλέκκα, ο οποίος, μεταξύ άλλων, ετόνισε: «Εδώ και 13 χρόνια ακολουθούμε την Εθνική. Δύναμη μας είναι η τρομπέτα και η φωνή μας. Τραγουδούμε τον Εθνικό Ύμνο στα πέρατα της γης. Δεν έχουμε βρίσει, δεν έχουμε ανάψει καπνογόνο. Το μεγαλύτερο λιθαράκι μας είναι το Μουσείο, με τα 1.300 εκθέματα. Η Γερμανία διέθεσε 18 εκατομμύρια για το δικό της. Εμείς το φτιάξαμε μόνοι μας…»
Μικροί παρένθεση: Με την ευκαιρία αυτή, υπενθυμίζεται ότι η στήλη, με πεντάστηλο τίτλο: «Εως πότε η Κοζάνη θα είναι χωρίς Αθλητικό Μουσείο;» (βλ. «Χρόνος» της 17 Δεκεμβρίου 2016, σελ. 11), είχε θέσει δημόσια το θέμα. Μέχρι σήμερα, ουδείς συνεκινήθη. Μήπως η Δημοτική Αρχή πρέπει να δείξει την ευαισθησία της – όπως σε άλλες περιπτώσεις – και για το θέμα αυτό; Αναμένομεν…
Ήταν δύο εκδηλώσεις για μίμηση. Ήταν δύο εκδηλώσεις, οι οποίες έφεραν στην επιφάνεια και την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου. Την ωραία, την αληθινή. Την οποία, όμως, διάφοροι επιτήδειοι έκρυβαν και κρύβουν επιμελώς, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους, αδιαφορώντας για τις ασχήμιες, οι οποίες καθημερινώς εμφανίζονται.
Και όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν ακόμη άνθρωποι, οι οποίοι μπορούν να αντισταθούν και να αναχαιτίσουν τα βορβορώδη κύματα των επιτήδειων, για να επέλθει η θρυλούμενη εξυγίανση στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το μήνυμα έχει πολλούς αποδέκτες!… Ας το λάβουν υπ’ όψει τους το ταχύτερο δυνατό. Και μάλιστα σε… στυλ του αλησμόνητου και πάντα επίκαιρου, Λουκιανού Κηλαηδόνη, επιγραμματικά και καταλυτικά:
Στις παιχτάρες λέμε ναι,
στις βραβεύσεις λέμε ναι.
Όχι λέμε σ’ ασχήμιες,
όχι και σε βρισιές.
ΔΗΜ. ΚΛΕΙΔΗΣ
