Είναι ανώδυνο να ασκεί κανείς κριτική ανώνυμα μέσω ενός blog ή ενός ειδησεογραφικού site και να γράφει αυτά που πιθανώς η κοινή λογική υπαγορεύει με διάθεση σάτιρας. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι είμαστε υποχρεωμένοι να σηκώνουμε στις πλάτες μας το βάρος της επώνυμης έκφρασης άποψης, γιατί μόνο έτσι αυτά που λέμε μπορούν να βρουν το στόχο τους. Αλλιώς, περιορίζονται στο να σκορπούν απλώς χαμόγελα στους πρωϊνούς φαν της ηλεκτρονικής ενημέρωσης.
Είναι καιρός τώρα που τα blogs αποτελούν συστατικό στοιχείο της ενημέρωσής μας. Πολλά από αυτά, μάλιστα, είναι ουσιώδη στην κριτική τους και καταπιάνονται με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά.
Αρκετά, όμως, φιλοξενούν ανώνυμα σχόλια, όχι πάντοτε αντικειμενικά και διασταυρωμένα. Μάλιστα, οι συντάκτες τους φαίνεται να είναι άνθρωποι που γνωρίζουν τα πράγματα εκ των έσω και πιθανόν τα όσα δεν μπορούν να πουν επωνύμως, τα γράφουν ανωνύμως, προκειμένου να εκτονωθούν.
Το διαδίκτυο, όμως, δεν είναι χώρος εκτόνωσης, καθώς αποτελεί δημόσιο χώρο, όπου ότι δημοσιεύεται με τη μορφή κριτικής και σχολίου υπόκειται στο δημόσιο έλεγχο. Ο έλεγχος αυτός μπορεί να γίνεται μέσω του διαλόγου, αλλά ένας καλόπιστος διάλογος διεξάγεται μόνο μεταξύ δύο συνομιλητών, που ξεκινούν από την ίδια αφετηρία. Δεν μπορεί, λοιπόν, ο ένας να απαντά επωνύμως και ο άλλος να κρύβεται πίσω από την κουκούλα της ανωνυμίας.
Όσο εύστοχη κι αν είναι μια κριτική χάνει πολλά, όταν είναι ανώνυμη και ο συντάκτης της δεν αναλαμβάνει την ευθύνη των λόγων του.
Iωάννα Κωσταρέλλα
