Όλοι έχουμε συνταξιδέψει με κάποιον που ακόμη και στα πέρατα της γης αδυνατεί να βρει την ομορφιά, γιατί περιμένει κάτι που να του θυμίζει τον τόπο του. Είναι ο τύπος που την εξωτική θάλασσα του Ινδικού, θα τη βρει λιγότερη απο τη Χαλκιδική και θα ψάχνει σε οτιδήποτε να κάνει την αναφορά και τη σύγκριση με αυτό που του είναι γνώριμο.
Μην του κρατήσετε κακία. Δεν φταίει. Είναι που έχει μεγαλώσει σ’ ένα περιβάλλον, εντελώς αυτοαναφορικό, όπου ο μόνος αποδεκτός καφές είναι ο “καφές μας” και στα πέρατα του κόσμου αναζητούμε τα ντολμαδάκια της μάνας μας.
Αυτό ονομάζεται έλλειψη προσαρμοστικότητας και αδυναμία κατανόησης του πόσο μέγας είναι ο μικρός μας κόσμος, κατά τον ποιητή. Γιατί το μεγαλείο του είναι αυτές ακριβώς οι διαφορές που πρέπει να τις ανακαλύψεις, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς και τους περιορισμούς που σου επιβάλλουν οι καταβολές σου.
Τότε στην πραγματικότητα έρχεται και η πραγματική ελευθερία να απολαύσεις και να εκτιμήσεις όλα αυτά που βλέπεις.
