Όταν το λέμε εμείς, στην Ελλάδα, έχει ίσως μικρότερη αξία, αν και δεν θα έπρεπε. Να όμως που το λένε έγκυροι γερμανικοί φορείς. Επιβεβαιώνοντας τον ο μεγάλο Χέλμουτ Σμιτ: «Με τα δάνεια δεν σώζετε την Ελλάδα αλλά τις τράπεζες σας». Τώρα προστίθενται τα συμπεράσματα γερμανικών ερευνητικών οργανισμών. Όπως του European School of Management and Technology (ESMT) του Βερολίνου: «οι Έλληνες δεν πήραν ούτε το 5% των χρημάτων των δανείων…. Η Ευρώπη έσωσε τις τράπεζές της και όχι του πολίτες της.
Προχωρώντας περαιτέρω, ο Οικονομολόγος Φάμπιαν Λίντνερ, του Ινστιτούτου Μακροοικονομίας και Οικονομικής Ανάπτυξης Hans Böckler, επισημαίνει τον κίνδυνο πέραν των οικονομικών, για πολιτικές «παρενέργειες»:
«Από το 2010 μειώθηκαν (στην Ελλάδα) οι δημόσιες δαπάνες κατά το ένα τρίτο. Ιστορικά αυτό είναι συγκρίσιμο μόνο με την πολιτική λιτότητας της δημοκρατίας της Βαϊμάρης στη δεκαετία του ΄30. Τότε η Γερμανία βρισκόταν στη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα. Ήταν υπερχρεωμένη και οι δανειστές, παρά την οικονομική καταστροφή, επέμεναν στην αυστηρή τήρηση των όρων τους. Η πολιτική της λιτότητας επιδείνωσε την οικονομική κρίση και οδήγησε σε μαζική ανεργία, μια σημαντική αιτία για την εκλογική νίκη των ναζί. Επομένως, θα έπρεπε ιδίως οι Γερμανοί να γνωρίζουν ότι η λιτότητα χωρίς μέτρο μπορεί να είναι καταστροφική όχι μόνο οικονομικά, αλλά και πολιτικά».
Τις συνέπειες της άγριας λιτότητας και του περιορισμού του κοινωνικού κράτους τις βλέπουμε σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ένα τμήμα των εξαθλιωμένων αναζητεί «σωτήρες» στο χώρο της ακρότατης Δεξιάς. Το αυγό του φιδιού επωάζεται από αυτή την πολιτική και σπάει το τσόφλι του σε όλη την Ευρώπη. Από την Ελλάδα ως την Σουηδία και από την Γαλλία ως την Πολωνία. Και με τις έμμονες που αποδέχεται και η δίκη μας «αριστερή» κυβέρνηση, τα πράγματα θα γίνουν πολύ χειρότερα. Όσα δε μας …τάζουν, ως «ρύθμιση» του χρέους, θα αποδεδειχθούν παντελώς αδιέξοδα.
Το μόνο που θα μας ανακούφιζε θα ήταν να μιμηθούμε την τακτική του Κανάρη: Δεσμευόμαστε ότι το έθνος μας θα σας πληρώσει όταν θα έχουμε οικονομική ανάπτυξη. Να τεθεί δηλαδή ως ρήτρα εξόφλησης του χρέους, ο ρυθμός ανάπτυξης και τα πλεονάσματα. Ότι θα διαθέτουμε π.χ. για εξόφληση των δάνειων το μισό από τα ετησία πλεονάσματα μας, στο διηνεκές.
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
