Πολύς λόγος γίνεται το τελευταίο διάστημα για τους κινδύνους που διατρέχουν οι δημοκρατίες, οι οποίοι μάλιστα είναι πολύ διαφορετικοί από εκείνους περασμένων εποχών. Στο βιβλίο τους «How Democracies die» οι καθηγητές του Χάρβαρντ Levitsky και Ziblatt υποστηρίζουν ότι στην εποχή μας, οι δημοκρατίες εξακολουθούν να πεθαίνουν, αλλά με διαφορετικά μέσα, “λιγότερο από το χέρι των ανδρών με όπλα και περισσότερο από εκλεγμένους ηγέτες”. Και δεν έχουν άδικο.
Οι δημοκρατίες, ωστόσο, κινδυνεύουν και από τους ίδιους τους πολίτες τους. Αυτούς που δεν ενημερώνονται σωστά, που δεν διαβάζουν, που δεν καλλιεργούν τις δεξιότητες και δεν οξύνουν τη σκέψη τους.
Κινδυνεύουν από το αποχαυνωμένο πλήθος που χθες από το πρωί στήθηκε μπροστά από τις οθόνες για να παρακολουθήσει την κηδεία του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ. Η απειλή δεν προέρχεται από τα απολειφάδια της ιστορίας ή κάποιους γραφικούς νοσταλγούς, αλλά από την ίδια την αδυναμία αφενός των πολιτικών δυνάμεων και αφετέρου των ψηφοφόρων να εστιάσουν στο πραγματικό διακύβευμα.
Ελάχιστους μήνες πριν τις εκλογές είναι ολοφάνερο ότι η πολιτική αντιπαράθεση θα εστιάσει στα ήσσονα, στα κίτρινης απόχρωσης και όχι στα σημαντικά. Κι αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος. Να μας ξεπεράσει δηλαδή η εποχή κι εμείς να ασχολούμαστε ακόμα με το ποιοι παραβρέθηκαν στην κηδεία του Γλίξμπουργκ.
