Αναγκαίες οι συμφωνίες με την Γάλλια, τις ΗΠΑ, την Γερμανία για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Το ότι είναι επιτυχείς πιστοποιείται περιτράνως από το πόσο έχουν ενοχλήσει το καθεστώς της Άγκυρας. Άχρι βαθμού …λύσσας. Μόνο που ο λογαριασμός είναι πολύ βαρύς για τις πλάτες των Ελλήνων φορολογουμένων. Και το σημείο των συμφωνιών αυτών που επιδέχεται πολιτικής κριτικής είναι ότι δεν καταφέραμε, όπως είχε επιχειρηθεί παλιότερα, να αποσπάσουμε κάποια «αντισταθμιστικά οφέλη». Κάποια τμήματα, εξαρτήματα, να κατασκευάζονται στη χώρα μας. Ώστε και οικονομικό όφελος να έχουμε και τεχνογνωσία να αποκτήσουμε και δουλειές σε ανέργους να εξασφαλίσουμε.
Ήταν ή όχι εφικτό; Η απάντηση είναι, ασφαλώς ναι. Διότι έχει συμβεί παλαιότερα, με άλλες κυβερνήσεις, σε ανάλογες συμφωνίες. Αλλά και διότι η διεθνής πρακτική αποδεικνύει ότι οι κυβερνήσεις πολλών χωρών, προκειμένου οι πολεμικές βιομηχανίες τους να πάρουν σοβαρές παραγγελίες, κάνουν τέτοιες παραχωρήσεις. Τυπικό παράδειγμα αυτό που συμβαίνει ακριβώς δίπλα μας. Η Ισπανία, χώρα …αδελφή στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υποστηρίζει την ενίσχυση των Τούρκων σε εξοπλισμούς, μάλιστα με όπλα τα οποία χρησιμοποιούνται ή θα αξιοποιηθούν στο μέλλον κατά της Ελλάδας. Το πλέον χαρακτηριστικό είναι το “TCG Anadolu” ένα ελικοπτεροφόρο ισπανικής σχεδίασης και τεχνογνωσίας. Το οποίο δεν το αγόρασε όμως ….με το κλειδί στο χέρι, η Άγκυρα. Αλλά απέσπασε το δικαίωμα να γίνει η ναυπήγηση του σε τουρκικά ναυπηγεία. Εξασφαλίζοντας ένα σημαντικότατο ποσοστό δικής της προστιθέμενης αξίας, αλλά και απόκτηση τεχνογνωσίας.
Με τον ίδιο τρόπο το καθεστώς Έρντογαν εξασφάλισε παλιότερα την απόκτηση τεχνογνωσίας στην κατασκευή των μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Έτσι ώστε έφθασε τώρα στο σημείο να παράγει δικά της «ντρον», τα οποία πουλά στην Ουκρανία. Με κέρδη όχι μόνο για την εθνική της οικονομία αλλά και, πρωτίστως, για την οικογένεια Έρντογαν. Διότι τα «Μπαϊρακτάρ» παράγονται από την βιομηχανία που έστησε, με άφθονες κρατικές επιχορηγήσεις, ο Σελτζούκ Μπαϊρακτάρ. Που δεν είναι άλλος, παρά ο γαμβρός του «σουλτάνου».
Και ναυπηγεία έχουμε, ώστε να μπορούμε να «κτίσουμε» πολεμικά σκάφη. Αλλά και μυαλά διαθέτουμε ικανά να σχεδιάσουν τα δικά μας «ντρον» που όπως έχει αποδειχθεί από τα μέτωπα της Αρμενίας και της Ουκρανίας διαδραματίζουν καταλυτικό ρόλο στην έκβαση των συγκρούσεων. Δεν βγαίνει πέρα ο λογαριασμός, αν είμαστε, στο διηνεκές, μόνο πελάτες για αγορά ετοίμων προϊόντων. Είναι ανάγκη να παράγουμε και κάτι.
