Ασφαλές καταφύγιο

Το θέμα του εκφοβισμού στα σχολεία (bullying) ήταν ανέκαθεν αγαπημένο στις αμερικανικές ταινίες. Οι όμορφοι, πλούσιοι και ως συνήθως κακοί χαρακτήρες κάνουν δύσκολη τη ζωή στους χωριάτες, τα φυτά και γενικότερα τους άλλους απόβλητους του σχολικού συστήματος. Οι νταήδες του σχολείου που είναι καλύτεροι στο μπάσκετ (όχι όμως και στα μαθήματα) και κυκλοφορούν με τα ωραιότερα κορίτσια δείχνουν μηδενική ανοχή στη διαφορετικότητα, την οποία θέλουν να εξοντώσουν μέσα από χυδαιότητες, προσβολές και απειλές που κάποτε οδηγούν σε τραγικές καταστάσεις.
Στο δικό μου σχολείο δεν υπήρχαν νταήδες. Ασφαλώς και υπήρχαν οι δημοφιλείς, αλλά και οι αποστασιοποιημένοι από την κουλτούρα της τάξης. Οι καλοί και οι κακοί μαθητές. Οι αρχηγοί και οι υπήκοοι. Νταήδες πάντως δε θυμάμαι να υπήρχαν. Ή τουλάχιστον τους απώθησε με τα χρόνια η επιλεκτική μου μνήμη.
Γενικώς, όμως, ότι συνέβαινε στο σχολείο έμενε στο σχολείο, με την έννοια ότι το διαχειριζόμασταν από μόνοι μας. Καταφεύγαμε στους μεγαλύτερους μόνο για τα απολύτως αδύνατον να αντιμετωπίσουμε οι ίδιοι.
Ακούω τα τελευταία χρόνια ότι τα πράγματα χειροτερεύουν και αναρωτιέμαι τι άλλαξε και φτάσαμε ως εδώ. Γιατί τόσος φόβος, τόσο θράσος, τόση κακία μαζεμένα; Τι λάθος κάναμε ως κοινωνία και σταμάτησε το σχολείο να είναι ένα ασφαλές καταφύγιο για τα παιδιά όλου του κόσμου;