Καθένας σε αυτή τη ζωή αξιώνει να δημιουργήσει τη δική του πατέντα, καθώς επίσης και να δημιουργήσει το δικό του δείκτη μετρήσεων, συγκρίσεων και… διακρίσεων.
Για παράδειγμα ο έχων την πατέντα της δημοκρατίας με copyright 2.500 χιλιάδων χρόνων ελληνικός λαός βγάζει αμέσως το μετρητή και αποφαίνεται με τεράστια ευκολία για το δίκαιο, το άδικο, το λάθος και το σωστό, μα πάνω από όλα για το δημοκρατικό και το φασιστικό.
Εμείς, περήφανοι απόγονοι του Περικλή, έχοντες την τεχνογνωσία της δημοκρατίας, όπως περηφανευόμαστε, μα καθόλου την κουλτούρα της, είμαστε οι πρώτοι που θα κουνήσουμε στον άλλο το δάχτυλο, οι πρώτοι που θα υψώσουμε τον τόνο της φωνής μας ζητώντας να ακουστούμε περισσότερο, οι πρώτοι που δύσκολα θα δεχθούμε τη διαφορετική άποψη.
Η ποιότητα και το βάθος της δημοκρατίας φαίνεται, όμως, κατ’ εξοχήν από το δημόσιο διάλογο. Ο σύγχρονος διάλογος, λοιπόν, είναι είτε φορτωμένος με λαϊκισμό, είτε με στερεότυπα και έτοιμα προς κατανάλωση ιδεολογικά σχήματα.
Και δεν είναι υπεύθυνοι γι’ αυτό μόνο οι λίγοι, αλλά έχουμε ευθύνες όλοι. Όπως είπε ο Σωκράτης στην Απολογία του «είναι δυνατόν στα άλογα οι πολλοί να τα εκπαιδεύουν και οι λίγοι δηλαδή οι ιπποκόμοι να τα διαφθείρουν; μάλλον το αντίθετο συμβαίνει… έτσι θα ήταν πολύ ευτυχισμένοι οι νέοι αν μόνο ένας υπήρχε να τους διαφθείρει και όλοι οι υπόλοιποι να τους ωφελούσαν».
