Θέλω να είμαι δίκαιος. Αυτό το φαινόμενο πολίτικου κουτσαβακισμού, που εκπορεύθηκε δια στόματος Αλέξη Τσίπρα στην Θεσσαλονίκη, το “ας τολμήσει ο Μητσοτάκης να προκηρύξει εκλογές”, δεν ειναι κάτι το καινοφανές. Διαπερνά την πολιτική ιστορία του τόπου από συστάσεως του νεου ελληνικού κράτους. Και υποβιβάζει την πολιτική σε επίπεδο αντιπαράθεσης κουτσαβάκηδων. “Αν είσαι άντρας ρε, πάμε έξω να καθαρίσουμε”. Απλώς δεν περίμενα ότι αυτή η πρακτική θα σαγηνεύσει και έναν πολιτικό που θέλει να ηγείται ενός κόμματος προσδιοριζόμενου ως ριζοσπαστικώς Αριστερού.
Έχοντας γεννηθεί στην καρδιά της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Τρούμπας, στα μικρά νούμερα της οδού Κολοκοτρώνη, και έχοντας ζήσει τα παιδικά και εφηβικά μου χρονιά στην αγορά του Πειραιά, έμαθα πολύ νωρίς πόσο ψεύτικες, χωρίς αντίκρισμα, ήταν αυτές οι εκδηλώσεις ανάμεσα σε λούμπεν στοιχεία που ήθελαν να εμφανίζονται ως “μάγκες”. Πόση αγωνία έκρυβε εκείνο το δήθεν απειλητικό “κρατάτε με ρε, να μην τον καθαρίσω και πάω τσάμπα φυλακή”. Αλλά είπαμε. Αυτές ήταν κλασικές συμπεριφορές λούμπεν στοιχείων. Ούτε …μαρξιστικές, ούτε “προοδευτικές”.
Αλλά, με την ευκαιρία αυτή, αναλογίζομαι πώς αλήθεια θα γίνουν οι προσεχείς εκλογές, υπό την επιβαρυντική περίπτωση ότι θα ισχύσει η απλή αναλογική. Και με κέντρισε ιδιαιτέρως αυτό που έγινε στη Γερμανία. Όπου οργανώθηκαν τρεις τηλεμαχίες μεταξύ των ηγετών των κομμάτων. Αλλά όχι όλων. Μόνο μεταξύ των τριών ισχυροτέρων. Του συνασπισμού των Χριστιανών (Λάσετ), των Σοσιαλδημοκρατών (Σολτς) και των Πράσινων (Μπέρμποκ). Έμειναν εκτός οι Φιλελεύθεροι, οι ακροδεξιοί της “Εναλλακτικής για την Γερμανία” και το κόμμα “Η Αριστερά”. Και η δημοκρατία παρέμεινε δημοκρατία.
Πόσον ευκόλως θα μπορούσε να γίνει εδώ αποδεκτή μια ρύθμιση κατά την οποία στις τηλεμαχίες θα έπαιρναν μέρος μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο Αλέξης Τσίπρας και η Φώφη Γεννηματά, ή οποιοσδήποτε άλλος εκλεγεί ως αρχηγός του ΚΙΝΑΛ; Θα το αποδέχονταν, ο Κουτσούμπας, ο Βελόπουλος και ο Βαρουφάκης; Αμφιβάλω ζωηρώς. Εδώ θα διεκδικούσε ισότιμη συμμετοχή ακόμη και η Ζωή.
Το πιθανότερο δε ειναι ότι θα ξανακούσουμε μια άλλην επίδειξη δήθεν δημοκρατικής ευαισθησίας, όπως έχει συμβεί και στο παρελθόν: Δεν μετέχουμε στο “ντιμπέϊτ”, αν δεν μετέχουν όλα τα κόμματα που εκπροσωπούνται στη Βουλή και το Ευρωκοινοβούλιο. Επειδή δεν θέλουν αληθή δημοκρατικό διάλογο αλλά …τζερτζελέ. Μιαν επίφαση διαλόγου, όπου ευκόλως “χάνεται η μπάλα” και αποφεύγονται τα στριμώγματα, με πρόσχημα την “πολυφωνία”.
