Aν μπορούσα να κρατήσω από εκείνον μόνο ένα πράγμα, θα διάλεγα το πείσμα του. Να κάνει το δικό του, ακόμα κι όταν όλα τα προγνωστικά ήταν εναντίον. Χάρη σ’ αυτό κατάφερε να μείνει στην δημοσιογραφική ιστορία της περιοχής και όχι μόνο, ως αυτός που δεν χαρίστηκε στην εξουσία ποτέ και για κανένα λόγο.
Σε προσωπικό επίπεδο το πάλεψε το ίδιο μαχητικά και κατάφερε να σηκωθεί, μετά από ένα βαρύτατο εγκεφαλικό σε ηλικία μόλις 45 ετών και να επιστρέψει για να ζήσει άλλες τρεις δεκαετίες γεμάτες από εφημερίδα και ταξίδια που τόσο αγαπούσε.
Ήταν φτιαγμένος για τα δύσκολα και κέρδιζε εύκολα τον σεβασμό. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όλοι -από συνομήλικους μέχρι και μεγαλύτερους – τον αποκαλούσαν κ. Νίκο.
Απεχθανόταν τα συμβατικά πράγματα, γι’ αυτό και δεν πρόκειται να του το χαλάσω. Αν με ρωτήσει κάποιος τι μένει τώρα, θα πω: Το φινάλε της παράστασης να σε βρει γεμάτο. Και νομίζω πως αυτό το κατάφερε, μέσα από τις επιλογές του, για τις οποίες δεν σήκωνε κουβέντα.
Α, και το «σποράκι» που έβαλε σε όλους εμάς (από τους μεγαλύτερους μέχρι τις υπέροχες εγγονές του) που συνεχίζουμε αυτό που ξεκίνησε, ίσως όχι πάντα με την ίδια επιτυχία, αλλά σίγουρα με την προσήλωση και επιθυμία.
Στη μνήμη του μπαμπά μου, Νίκου Κωσταρέλλα, 1945-2021.
