Λένε, και συμφωνώ, ότι οι παγκόσμιες μέρες δεν λένε απολύτως τίποτα. Σημασία έχει πώς τιμάς τις αξίες, τους ανθρώπους και τα ζώα σε καθημερινή βάση. Θα κάνω, ωστόσο, μια εξαίρεση.
Χθες, ήταν η παγκόσμια μέρα ζώων και θέλω να αφιερώσω λίγες γραμμές στην Κούκη και στη Ρούκη, δύο υπέροχες σκυλίτσες, στα μάτια των οποίων βλέπω όλα τα υπόλοιπα ζώα αυτής της γης.
Τι ζητούν, λοιπόν, αυτές οι δύο υπέροχες κυρίες; Λίγο φαγητό, ένα χάδι και μια βόλτα μέχρι το πάρκο. Δεν είναι πολύ για εκείνες. Δεν είναι, όμως, και αυτονόητο για όλα τα ζωάκια. Είδαμε το τελευταίο διάστημα απαίσιες συμπεριφορές ανθρώπων απέναντι σε ζώα. Όχι, δεν έγιναν τα πράγματα χειρότερα. Ευτυχώς, γίνονται -έστω και με αργά βήματα- καλύτερα, γι’ αυτό και επιτέλους οι ποινές έγιναν αυστηρές και οι πράξεις αυτές κατακριτέες.
Δεν χρειάζεται να έχουμε ζώα στα σπίτια μας, για να είμαστε φιλόζωοι. Αρκεί να έχουμε επίγνωση σχετικά με το πώς η δική μας συμπεριφορά δεν θα τα επηρεάσει αρνητικά. Κάθε φορά, λοιπόν, που ρίχνουμε πλαστικά στη θάλασσα, πυροτεχνήματα ή σκουπίδια στο δρόμο, ας βάζουμε με το μυαλό μας ότι τρώγοντάς τα ένα ζώο μπορεί να πάθει κακό. Η φιλοζωία δεν είναι θέμα πολιτισμού, είναι θέμα ανθρωπιάς.
Για την Κούκη και τη Ρούκη
Μοιραστείτε την είδηση
