Ο ευρωβουλευτής του «Ποταμιού» Γιώργος Γραμματικάκης παίρνει το λόγο, στο πλαίσιο των συνεντεύξεων που έκαναν οι Σωκράτης Μουτίδης και Παναγιώτης Τσαρτσιανίδης στις Βρυξέλλες για λογαριασμό του kozani.tv.online και της τηλεόρασης του Flash και δημοσιεύονται από τον «Χρόνο».
Ο καθηγητής Γραμματικάκης μιλάει για τις αλλαγές στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ενώ αναφέρεται στη μεγάλη κινητικότητα στην παιδεία, που δεν έχει όμως τη σωστή κατεύθυνση.
Για τις αλλαγές στην ΕΕ
Εγώ αποκαλώ αυτό το φαινόμενο «επιτάχυνση» της ιστορίας, οπότε πολλά γεγονότα γίνονται σε μικρό χρονικό διάστημα και είναι δύσκολο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί να ανταποκριθούν σε αυτά. Π.χ. η άνοδος του Τραμπ άλλαξε τις σχέσεις με την Ευρώπη. Για να αντιμετωπιστεί αυτή η αλλαγή η Ευρώπη αναγκάζεται να ξοδέψει πολλές δυνάμεις πνευματικές και υλικές, γιατί είναι απολύτως αντίθετη με την ιδεολογία που εκφράζει ο Τραμπ.
Η επιτάχυνση της ιστορίας, λοιπόν, θέλει εμβάθυνση των θεσμών της Ε.Ε. για να μπορεί να αντιδράσει γρήγορα και με επιτυχία.
Τι σημαίνει να είναι κανείς σήμερα αριστερός στην Ε.Ε.;
Δηλώνω αριστερός, αλλά με κάπως τρεμάμενη πια φωνή, που σημαίνει ότι η Αριστερά πρέπει να προσδιορίσει από την αρχή τους στόχους, αλλά και το περιεχόμενό της. Αυτό είναι μεγάλη ανάγκη για την Αριστερά και δεν είναι εύκολο να γίνει. Χρειάζεται να γεννηθούν νέες φωνές στη διανόηση και στην ίδια την κοινωνία, για να αποκτήσει η έννοια της αριστεράς που σφράγισε τον 20ο αιώνα μια καινούργια ορμή και κάποιες καινούργιες επιδιώξεις. Είμαστε όμως πολύ μακριά από αυτό.
Για τις αλλαγές στην Ελλάδα
Υπάρχει ένας διχασμός στην κοινή γνώμη και μια μεγάλη πόλωση, ενόψει και εκλογών. Η πόλωση δεν ήταν ποτέ ευεργετική για την Ελλάδα και τώρα επειδή συμπλέκεται με κατηγορίες για σκάνδαλα με ανακρίσεις, δικαστήρια, αλλά και μεγάλα εξωτερικά θέματα που δημιουργούν νέους φανατισμούς, όπως το Σκοπιανό, φοβάμαι ότι είμαστε σε μια κρίσιμη περίοδο κι αν δεν ησυχάσουν αυτά τα εμφύλια πάθη, τότε το μέλλον δεν θα είναι ευοίωνο.
Θίγω μια ανάγκη. Αν οι ηγέτες της Ελλάδας καταλάβουν ότι είναι ανάγκη περισσότερο η συμφιλίωση, παρά η πόλωση, τότε θα έχουμε κάνει πολλά βήματα μαζί. Αυτή τη στιγμή δεν το βλέπουν ή δεν τον συναισθάνονται και δεν πιστεύω ότι ένα εξωτερικό γεγονός θα τους ταρακουνήσει να βρεθούν στη θέση που θα έπρεπε να βρίσκονται σήμερα. Μια θέση εθνικής συμφιλίωσης.
Για την ευρωπαϊκή συμφιλίωση
Και στην Ευρώπη βλέπεις φαινόμενα τέτοια, δημαγωγία, εθνικισμό και η Ευρώπη περνάει την κρίση της. Η Ιταλία είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, αλλά και η Ουγγαρία. Οι μεγάλες κρίσεις οδηγούν είτε σε καλύτερη κατάσταση, είτε επιταχύνουν τη διάλυση των θεσμών. Είμαι βέβαιος ότι η Ευρώπη μέσα από την κρίση θα βγει δυνατότερη.
Για τη σχέση Κράτους-Εκκλησίας
Ήταν τόσο απροετοίμαστη η συμφωνία που αρχίζω να έχω δεύτερες σκέψεις. Αφού ούτε το Πατριαρχείο είχε ειδοποιηθεί, ούτε ήταν ξεκάθαρο πως θα πληρώνονται οι κληρικοί. Νομίζω ότι τα πράγματα πρέπει να αρχίσουν από την αρχή με μεγαλύτερη ευθύνη.
Για το Πανεπιστήμιο
Η προσωπική μου σχέση είναι μια σχέση διαρκούς νοσταλγίας. Νοσταλγώ την πανεπιστημιακή μου ζωή. Μου έδωσε πολλά περιθώρια να κινούμαι σε χώρους που αγαπώ, όπως η έρευνα και η διδασκαλία, αλλά τώρα βρίσκομαι σε ένα άλλο περιβάλλον με τη δική του συναρπαστική καθημερινότητα και προσπαθώ να μη νοσταλγώ τόσο πολύ.
Για το αν θα είναι υποψήφιος στις ευρωεκλογές
Είναι πολύ πιθανό να είμαι, αλλά δεν με απασχολεί. Πρέπει να κλείσω με νομοθετικές εκκρεμότητες και να κάνουμε απολογισμό της έως τώρα πορείας μας. Θα αναγκαστώ να το αντιμετωπίσω και θέλω να το αντιμετωπίσω θετικά. Αν είναι δυνατόν αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες ενδιαφέρομαι για μια ακόμα θητεία.
Για τις αλλαγές στην Παιδεία
Έχω κουραστεί από την μεγάλη κινητικότητα της ελληνικής παιδείας. Συνεχώς συζητούμε και αλλάζουμε το σύστημα των εξετάσεων. Συνεχώς συζητούμε για τα Πανεπιστήμια και τους νόμους που πρέπει να τα διέπουν. Η πραγματικότητα είναι ότι η πρόοδος είναι ελάχιστη.
Για μένα το σοβαρότερο θέμα αυτή τη στιγμή είναι η καταπολέμηση της βίας που αρχίζει να είναι μέρος της ζωής του Πανεπιστημίου. Όχι μόνο με αστυνομικές μεθόδους, αλλά με την απόφαση των καθηγητών και των φοιτητών ότι ένα Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να ανέχεται τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.
Οι συγχωνεύσεις είναι επικίνδυνο πράγματα. Εξαρτάται από το ΑΕΙ και από τα ΤΕΙ. Μπορεί να διευκολύνουν τις διαδικασίες και να δώσουν διέξοδο στα προβλήματα. Κι εκεί φοβάμαι ότι υπάρχει βιασύνη που αν δεν οδηγήσει σε σοφές αποφάσεις θα έχουμε περισσότερα προβλήματα.
Η τεχνολογική εκπαίδευση είναι τελείως απαραίτητη, όπως και μια βαθμίδα ακόμα πιο κάτω από τα ΤΕΙ που έχει εξαφανιστεί στην Ελλάδα, ενώ θα έδινε προοπτικές. Όλοι θέλουν να γίνουν Πανεπιστήμια και όλοι θέλουν να γίνουν ανώτατοι. Όλοι ανωτατοποιούνται, αλλά δεν είναι η ανάγκη αυτή της κοινωνίας, όσο το να κρατήσει τα Πανεπιστήμια σε υψηλό επίπεδο βαθύτερης γνώσης και να συμπληρώσει τα μεγάλα κενά της στην τεχνική παιδεία με στροφή στον επαγγελματισμό.
