Την κήρυξη της Πτολεμαΐδας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης ζητά ο δήμαρχος Εορδαίας Σάββας Ζαμανίδης. Έτσι σκέφτηκε, έτσι αποφάσισε. Τίποτα το περίεργο σε μια κοινωνία, η οποία έχει συνηθίσει να βαφτίζει τη βλάβη, την αμέλεια και την αστοχία υλικού, ατυχία ή έκτακτη ανάγκη. Είναι πάντα πιο εύκολο να κατηγορήσεις, τον καιρό, τη θεομηνία και τη συγκυρία, από το να ψάξεις τις ευθύνες εκεί που πρέπει, με όποιο τρόπο πρέπει. Η έννοια, εξάλλου, της επαγγελματικής ευσυνειδησίας –της ευσυνειδησίας γενικότερα- ισοπεδώνεται διαρκώς από τύπους σαν τον υπάλληλο που έκλεισε τη Λέσχη Φιλίας στην Αθήνα και πέταξε τους άστεγους στο δρόμο, λόγω… λήξης ωραρίου.
Κάθε πρόβλημα αντιμετωπίζεται σοβαρά μόνο όταν μπαίνει στις σωστές του διαστάσεις. Κι αυτό δεν είναι θέμα οπτικής. Είναι θέμα αντίληψης παιδιού πρώτης δημοτικού. Π.χ. έρχεται ο χιονιάς –ξέρεις ότι κάποτε θα έρθει ο χιονιάς- και είσαι ο τζίτζικας που σφυρίζει αμέριμνα. Δεν έχεις κάνει έλεγχο για βλάβες, δεν έχεις εφεδρείες κι έχεις περιοριστεί σε μια «βιτρίνα» συνεδρίαση συντονιστικού οργάνου τελευταία στιγμή. Τρία τα επικρατέστερα σενάρια: α. να τη σκαπουλάρεις γιατί θα σε λυπηθεί ο Θεός β. να την «πατήσεις» και να ψάξεις να ρίξεις ευθύνες αλλού ή γ. να αναλάβεις τις ευθύνες πλήρως έναντι αυτών που σε έχουν εμπιστευθεί.
Στην περίπτωση, λοιπόν, της τηλεθέρμανσης Πτολεμαΐδας είναι σαφές ότι οι μόνοι που δεν φταίνε είναι αυτοί που την «πληρώνουν», δηλαδή οι πολίτες. Επίσης, είναι σαφές ότι οι πολίτες έχουν συμβόλαιο με την επιχείρηση τηλεθέρμανσης και είναι δικό της πρόβλημα ότι ο δικός της τροφοδότης (λέγε με και ΔΕΗ) είναι ανεπαρκής. Ας σοβαρευτούμε, λοιπόν, κι ας πάψουμε να παίζουμε με τις λέξεις. Η ανεπάρκεια δεν είναι έκτακτη ανάγκη.
