Ανήκω σε γενιά που δεν έζησε το Πολυτεχνείο, αλλά έμαθε και άκουσε γι’ αυτό πολλά, αρχικά μέσα από τις σχολικές γιορτές, αλλά και τις αναφορές των γονιών. Για όλους εμάς, λοιπόν, που γεννηθήκαμε λίγο μετά, όταν τα γεγονότα ήταν ακόμα πολύ πρόσφατα, το Πολυτεχνείο είχε στο μυαλό μας μυθικές διαστάσεις. Οι φοιτητές ήταν σούπερ ήρωες που αντιστάθηκαν και τελικά πέτυχαν αυτό που ήθελαν. Όχι χωρίς κόστος.
Διαβάζοντας το ρεπορτάζ που φιλοξενείται στις σημερινές σελίδες του «Χρόνου» σχετικά με τον τρόπο που βλέπουν οι νέοι το «Πολυτεχνείο» σήμερα, χαίρομαι γιατί σε μια εποχή που οι ήρωες ταυτίζονται περισσότερο με τους χαρακτήρες της Marvel, οι φοιτητές και οι φοιτήτριες της 17ης Νοεμβρίου, παρά το γεγονός ότι πέρασαν πολλά χρόνια, διατηρούν ακόμη τη δύναμη και τη λάμψη τους. Η γιορτή του «Πολυτεχνείου», ίσως περισσότερο από κάθε άλλη γιορτή, καταφέρνει να κρατά στο ακέραιο τη δυναμική της.
Μπορεί, όπως συμβαίνει με κάθε γιορτή στο πέρασμα του χρόνου, να επανανοηματοδοτείται, αλλά στον πυρήνα της μένει ίδια, να συμβολίζει την ορμή με την οποία έρχεται το κύμα της νιότης. Έτοιμο να συμπαρασύρει τα πάντα μαζί του.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν οι σημερινοί μαθητές και φοιτητές εστιάζουν περισσότερο στο δικαίωμα παρά στην υποχρέωση που έχει η Δημοκρατία, έχει σημασία να τους αναγνωρίσουμε ότι θα πρέπει να έχουν την πρωτοβουλία των κινήσεων, αφού το μέλλον τους ανήκει.
Ιωάννα
