Με την ίδια συνέπεια στην περιοδικότητα, τα επεισόδια κατά την επέτειο της μνήμης των γεγονότων του Πολυτεχνείου, επαναλαμβάνονται.
Για τους νεότερους το Πολυτεχνείο είναι μάλλον περισσότερο ταυτισμένο με τα επεισόδια, παρά με τα ίδια την ουσία της μνήμης του.
Κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Επεισόδια, μολότωφ, συλλήψεις, κλεφτοπόλεμος. Όλα αναμενόμενα. Τίποτα καινούργιο.
Κι όμως, κάποτε το Πολυτεχνείο υπήρξε συνώνυμο του καινούργιου, της αμφισβήτησης, της ελευθερίας. Κάποτε, γιατί σήμερα έγινε συνώνυμο των βανδαλισμών και των καταστροφών εντός των χώρων του.
Η κατάσταση έχει φτάσει πλέον στο απροχώρητο. Οι χώροι του Πανεπιστημίου είναι ξέφραγο αμπέλι, όπου ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει, δήθεν στο όνομα της ελευθερίας έκφρασης.
Το μόνο, όμως, που διακινείται ελεύθερα πλέον στο Πανεπιστήμιο είναι τα ναρκωτικά και η βία. Το βλέπεις στα φοβισμένα μάτια εκείνων που διασχίζουν τους χώρους του.
Αν κάποιοι πάλεψαν σκληρά για κάτι, το μακρινό πια ’73, είναι για να έχει η ελευθερία πραγματική έννοια. όλοι να κυκλοφορούν άφοβα και να λένε αυτό που σκέφτονται χωρίς λογοκρισία.
Οι εορτασμοί της μνήμης του Πολυτεχνείου κάθε χρόνο μας θυμίζουν πόσο μακριά βρισκόμαστε από εκεί που θα θέλαμε και θα έπρεπε να είμαστε.
Iωάννα
