Μια θέση πάνω, πολλές κάτω

Μία θέση ανέβηκε η χώρα μας στο σχετικό δείκτη ελευθερίας του τύπου που εκδίδουν κάθε χρόνο την Παγκόσμια Ημέρα Ελευθερίας του Τύπου οι ρεπόρτερ χωρίς σύνορα. Διατηρεί, έτσι, την καθόλου αξιοζήλευτη θέση της στον… πάτο της σχετικής λίστας και πολύ χαμηλότερες επιδόσεις από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα.
Η θέση αυτή επιβεβαιώνει αυτό που όλοι ήδη ξέρουμε. Η δημοσιογραφία στην Ελλάδα νοσεί από μια σειρά από χρόνια αίτια: συγκέντρωση ιδιοκτησίας, ευνοιοκρατία και επιλεκτική στήριξη μέσων, στενός εναγκαλισμός μέσων και πολιτικής εξουσίας, κακή οικονομική κατάσταση των μέσων και πολλά άλλα.
Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο που τα ψηφοδέλτια των κομμάτων εξουσίας είναι γεμάτα από δημοσιογράφους που αφού έκλεισαν τον… ενάρετο κύκλο της προσφοράς στο δημόσιο συμφέρον, τώρα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στους αρχηγούς πολιτικών κομμάτων.
Με τούτα και μ’ εκείνα γίνεται περισσότερο από προφανές ότι αν θέλουμε να ανέβουμε στάτους, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά. Κι αυτά είναι οι δημοσιογράφοι να φροντίζουν να δημοσιοποιούν τα κακώς κείμενα των πολιτών και οι πολιτικοί να λογοδοτούν στους πολίτες. Κάθε άλλη σχέση είναι και προβληματική και επικίνδυνη.