Μα τώρα πλέον μόνη
Στο άδειο μου μεγάλο σαλόνι.
Ένα σαλόνι κρύο, παγωμένο
Μ’ αναμνήσεις γεμισμένο.
Ένα σαλόνι που κάποτε χώρεσε
Ό,τι ο άνθρωπος, να βάλει, μπόρεσε
Δεν κατάφερα να προστατευτώ
Και το σαλόνι μου σ’ όλους είχα ανοιχτό
Απ’ την ανάγκη να τα’ χω μ’ολους καλά
Λες και αυτό θα μου’ δίνε χαρά
Και έτσι γέμισε με τόσους και άλλους τόσους
Κάθε λογής ανθρώπους,
Μπήκαν βέβαια και πολλοί
Ανίκανοι και καθόλου ηθικοί.
Έτσι το σαλόνι μου καταστράφηκε
Και η ομορφιά του χάθηκε.
Απογοητεύτηκαν και φύγανε πολλοί
Και το χάλι έπρεπε να μαζέψω μοναχή.
Όσες αλλαγές όμως και αν έκανα
Όσο όμορφα και αν το έντυσα,
Ένα μόνο δεν ξεχάστηκε
Και είναι ο,τι ανεξίτηλα στον τοίχο γράφτηκε.
Μου θυμίζουν τα γέλια τους και την φασαρία
Και στο σαλόνι επικρατεί μια θορυβώδεις ησυχία.
Ευαγγελία Παπακωνσταντίνου, 3ο ΓΕΛ Κοζάνης
ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 3ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης και του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
