Το Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης (ΚΥΤ) στη Μόρια, ήταν σίγουρα μια αθλιότητα. Και μόνον όταν σκέπτεσαι ότι εκεί στοιβάζονταν πάνω από δώδεκα χιλιάδες άνθρωποι, ενώ οι εγκαταστάσεις ήταν, το πολύ, για τρεις χιλιάδες, αρκεί για να καταλάβεις τι συνέβαινε. Ειδικώς αν έχεις ζήσει σε ένα θάλαμο κρατουμένων με δώδεκα διώροφα κρεβάτια και δυο αφοδευτήρια, που «φιλοξενούσε» ….σαράντα δύο κρατουμένους. Αλλά στην ζωή πάντα υπάρχουν και χειρότερα. Και το χειρότερο, εν προκειμένω, είναι η αποτέφρωση αυτής της έστω άθλιας εγκατάστασης.
Πολλά γράφονται και λέγονται περί του αν πρόκειται για «ατυχές περιστατικό», για εμπρησμό από λάθος κάποιου φιλοξενουμένου, για προβοκάτσια της ΜΙΤ, είτε για δολιοφθορά οργανωμένη από τζιχαντιστές. Δεν είναι αυτή η πρώτη προτεραιότητα τώρα. Το πώς ξέσπασε η φωτιά, ασφαλώς θα ερευνηθεί. Όπως πρέπει να ερευνηθεί και το αν υπήρχαν τα αναγκαία μέσα, αλλά και η οργάνωση ομάδων εθελοντών πυροσβεστών, από τους ίδιους τους ενοίκους του καταυλισμού, αλλά με καθοδήγηση των «αρμοδίων αρχών», ώστε να αποτραπεί το χειρότερο, δηλαδή η σχεδόν ολική καταστροφή των εγκαταστάσεων.
Τόσον ο ΣΥΡΙΖΑ, δια του πρώην υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα, όσο και το ΚΙΝΑΛ, με ανακοίνωση του γραφείου τύπου του κόμματος, επιρρίπτουν τις ευθύνες στην κυβέρνηση και ζητούν παραιτήσεις «υπευθύνων». Προφανώς και υπάρχουν ευθύνες. Όχι βεβαίως για το ότι δεν μπόρεσε κανείς να αποτρέψει τον εμπρησμό, αν πρόκειται περί εμπρησμού, η έστω το τυχαίο γεγονός. Αλλά για την κραυγαλέα αδυναμία να κτυπηθεί το κακό στο ξεκίνημα του και να αποτραπεί η ολική καταστροφή.
Μέσα όμως από αυτή την συμφορά μας δίνεται η ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε το πανάρχαιο αξίωμα: Ουδέν κακόν αμιγές καλού. Και εδώ πράγματι θα κριθεί η αποτελεσματικότητα, είτε η ανεπάρκεια, αυτής της κυβέρνησης. Να μην διαχειρισθεί δηλαδή την κρίση που ανέκυψε με την λογική εκείνων των προσωρινών μέτρων για τα οποία, στον τόπο μας, ισχύει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού». Να μην επαναπαυτεί κανείς με το να βρεθούν σκηνές που θα φιλοξενήσουν, πάλι στο έδαφος της Λέσβου, όλους αυτούς που έμειναν άστεγοι. Μεταξύ των όποιων υπάρχουν και δεκάδες φορείς του κορονοϊού.
Είναι η …χρυσή ευκαιρία για εφαρμογή μιας πολιτικής άμεσης μεταφοράς, τουλάχιστον των δύο τρίτων, όσων ζούσαν στην Μόρια, σε μικρότερες, διάσπαρτες, δομές, στο εσωτερικό της χώρας. Αδράξτε την.
