Δεν είναι και πολύ του γούστου μου ο Νιάημερος. Κάτι το στριμωξίδι, κάτι η τσίκνα, κάτι το γενικότερο αλαλούμ, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσιάζουν. Ωστόσο πάντοτε θα βρω έναν τρόπο να εξασφαλίσω το γνωστό νιαημεριώτικο χαλβά, αυτόν που κάποτε δεν ήξερα ότι οι υπόλοιποι ονομάζουν χαλβά Φαρσάλων…
Είπαμε, όμως, όσο περνούν τα χρόνια, καταλαβαίνουμε όλο και περισσότερο την αξία των εθίμων, ως σημείων αναφοράς που μας ενώνουν με τους γύρω μας.
Και μόνο η συζήτηση της επομένης στη δουλειά για τα όσα αγοράστηκαν απο το Νιαήμερο, είναι αρκετή για να δείξει τη σημασία που έχει το πανηγύρι για το κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Τι κι αν το νιαημεριώτικο είναι πολλές φορές συνώνυμο με το χαμηλής ποιότητας, ευτελές ή παραπανίσιο; Σημασία δεν έχει -που λένε και οι μαρκετίστες- το τι αγοράζεις, αλλά πως σε κάνει να αισθάνεσαι αυτό που αγοράζεις.
Θα μου πείτε, βέβαια, ότι και ο Νιάημερος θα μπορούσε κάπως να μετεξελιχθεί σε ένα πιο elegant πολιτιστικό γεγονός, κρατώντας την ουσία του και αλλάζοντας το περιτύλιγμά του.
Δεν πειράζει, όμως, αφού καταφέρνει να είναι συνδεμένος για γενιές και γενιές κατοίκων της Κοζάνης με όμορφες αναμνήσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, τότε που ο χαλβάς αγοραζόταν «απ’ τουν Νταβάν’», όπως μου είπε ευχόμενος χρόνια πολλά για την ημέρα άριστος γνώστης του θέματος.
Άρα το συμπέρασμα είναι Νιάημερος 4ever με πολλά like στο χαλβά του.
Ιωάννα
[email protected]
