Η υπόθεση της δολοφονίας της Αμερικανίδας βιολόγου στην Κρήτη συγκλονίζει. Για την βαρβαρότητα και την απανθρωπιά της. Για το πώς κοινωνίες, οικογένειες, φίλοι κρύβουν επιμελώς κάτω από το χαλί τα προβλήματα. Για το πώς κάθε φορά όλοι συγκλονισμένοι, πέφτουμε από τα σύννεφα που συνέβη κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρω αν το πρόβλημα στην Κρήτη είναι μεγάλο ή μεγαλύτερο απ’ ότι στην υπόλοιπη Ελλάδα. Πρόκειται, όμως, για μια άρρωστη κατάσταση, την οποία η ίδια η τοπική κοινωνία οφείλει να αντιμετωπίσει. Ξεκινώντας από την αξία που δίνει στην ανθρώπινη ζωή και συνεχίζοντας με τον τρόπο που αντιμετωπίζει το νόμο. Για την ακρίβεια οφείλει να ασχοληθεί με τον τρόπο που μαθαίνει στα παιδιά της να αντιμετωπίζουν όλα αυτά.
Πριν καιρό, σε κάποιο γλέντι, στο οποίο συμμετείχαν άνθρωποι και από άλλες χώρες, οι ντόπιοι για να το γιορτάσουν άρχισαν να ρίχνουν μπαλωθιές. Τότε κάποιος φοβήθηκε και ζήτησε να σταματήσουν. Οι μάγκες της παρέας τον κορόιδεψαν, λέγοντας πως έτσι εκφράζεται η λεβεντιά των Κρητικών. Σ’ εκείνο το γλέντι δεν έγινε κάποιο ατύχημα, αλλά σε πολλά άλλα έχει γίνει.
Ακραίες συμπεριφορές μπορoύν να εκδηλωθούν παντού. Σε κάποια περιβάλλοντα, όμως, εκδηλώνονται ευκολότερα ή συχνότερα, γιατί οι συνθήκες ευνοούν.
Ιωάννα
