Με αφορμή τη σημερινή επέτειο για την απελευθέρωση της πόλης, στο μυαλό μου ήρθαν κάποιες σκέψεις που ταιριάζουν άψογα στο διαχρονικό ερώτημα του Ι. Πολέμη «τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι της; Μην είναι τ’ άσπαρτα βουνά;».
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τα όσα ακούμε και συζητάμε για το ποιοι δικαιούνται να κρατούν τη σημαία και αν επιτρέπεται να κάνουν οι μαθήτριες στη Θράκη παρέλαση με μαντήλες.
Μπορεί άραγε κάποιος να δώσει μια και μοναδική σωστή απάντηση; Μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη και το σεβασμό κάποιου για την πατρίδα στην οποία γεννήθηκε ή τον/την φιλοξενεί; Μπορεί κάποιος να απαντήσει με σιγουριά ότι δεν είναι λάθος να συνδέουμε την παρέλαση με την αριστεία;
Πολλά ερωτήματα, πολλές και οι απαντήσεις, οι οποίες ωστόσο αφορούν ένα και μοναδικό πράγμα. Το πως αισθάνεται κάποιος για τη σημαία και τα σύμβολα. Αν το να κρατάει κάποιος τη σημαία, τον συγκινεί και είναι συμβατό με την κοσμοθεωρία του, είναι απόλυτα κατανοητό και επιθυμητό να του δοθεί η ευκαιρία ακόμα κι αν δεν είναι ο καλύτερος μαθητής ή δεν είναι τρεις γενιές Έλληνας. Αν, όμως, το να κρατάει κάποιος τη σημαία, είναι μια απόδειξη ότι απλά μπορεί να το κάνει, τότε δεν έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα.
Η σημαία, τα σύμβολα, οι ύμνοι είναι πράγματα που ή σημαίνουν κάτι για μας και τα τιμούμε ή μας αφήνουν παγερά αδιάφορους. Όποια κι αν είναι η σχέση μας καλό θα ήταν να είναι τίμια και να μη γελοιοποιεί τα πράγματα.
Ιωάννα
[email protected]
