Θυμάμαι μετά τις πρώτες επιτυχίες του Κεντέρη, τη λύσσα να τον κάνουμε ήρωα με το ζόρι. Και να σου τα καράβια και να σου οι δρόμοι και να σου οι πλατείες. Όσοι τότε τολμούσαν να πουν κάτι διαφορετικό, κινδύνευαν να θεωρηθούν ελλειμματικοί σε πατριωτικό αίσθημα, για να μην πούμε κάτι πιο βαρύ.
Ο Κεντέρης δεν ήταν η πρώτη, ούτε η μόνη περίπτωση. Τώρα ήρθε η ώρα να μαλώσουμε για το αν η νίκη του Τσιτσιπά είναι δική του ή «εθνική», αλλά και για την αποστροφή του λόγου του Προέδρου της Δημοκρατίας «απέδειξες τι σημαίνει πραγματικός Έλληνας». Προηγήθηκαν άλλες, όπως πχ. του Γιάννη Αντετοκούμπο και έπονται περισσότερες τέτοιες υποθέσεις.
Κοινώς δεν έχουμε μέτρο ούτε στον πόνο, ούτε στη χαρά. Ξοδεύουμε τα πατριωτικά μας αισθήματα με όλους τους λάθος τρόπους και όταν έρχεται η ώρα να τα επικαλεστούμε, δεν μας έχει μείνει τίποτα. Παίζουμε με τις λέξεις και τα βάζουμε όλα στην προκρούστεια κλίνη της πολιτικής ορθότητας. Διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο.
Τρωγόμαστε διαρκώς μεταξύ μας, γιατί δεν έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε τις πραγματικές ηρωϊκές πράξεις από τα καθήκον και τις λάιτ εθνικές επιτυχίες γιουριβιζιονικού επιπέδου που απλά ντοπάρουν το εθνικό μας εγώ.
Σε ποιον ανήκει η νίκη;
Μοιραστείτε την είδηση
