Κάποια στιγμή πρέπει να αποφασίσεις τι θα κάνεις. Απαλλαγμένος από ιδεοληψίες. Ιδίως όταν έχεις απέναντι σου έναν λαό που σφαγιάζεται. Πρέπει να επιλέξεις αν θα ανταποκριθείς στην έκκληση του για βοήθεια. Και με ποιο τρόπο. Αν δηλαδή θα του προσφέρεις αυτό που σου ζητά, αυτό που έχει πρωτίστως ανάγκη: Όπλα για να αντιμετωπίσει εισβολείς με τεράστια πολεμική μηχανή. Ή αν θα κοροϊδεύεις που δοκιμάζεται, τον εαυτό σου και τους πολίτες της χώρας σου, επιλέγοντας την στάση του δήθεν “ουδέτερου”, που δεν ανακατεύεται στον πόλεμο, αλλά κάνει το …ανθρωπιστικό του καθήκον στέλνοντας γάζες και ιώδια στα θύματα.
Αυτό το πνεύμα εκπορεύεται από δηλώσεις και δημοσιεύματα ενός τμήματος του πολιτικού δυναμικού μας. Και αναπαράγεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από κάποιους πολίτες. Ένα πνεύμα σιχαμερής υποκρισίας. Κάποιος που τον κυνηγούν να τον σκοτώσουν, δεν περιμένει, ως “έμπρακτη αλληλεγγύη”, να του κλείσουμε τα μάτια όταν πέσει νεκρός ή να του δέσουμε τις πληγές όταν πέσει τραυματισμένος. Περιμένει να κάνουμε κάτι για να μπορέσει να γλιτώσει.
Έχουμε νέα δεδομένα. Χώρες που ακολουθούσαν επί δεκαετίες την πολιτική της “ουδετερότητας”, η Φινλανδία και η Σουηδία, αλλάζουν τακτική. Αποφασίζουν να στηρίξουν την Ουκρανία όχι μόνο με “διπλωματικές κινήσεις”. Όχι μόνο με “ανθρωπιστική βοήθεια”. Αλλά στέλνοντας της εκείνο που πρωτίστως έχει ανάγκη για την αντιμετώπιση της εισβολής. Πολεμικό εξοπλισμό. Διότι έχουν πια, οι χώρες αυτές, σαφή επίγνωση του ότι οι ορέξεις του πολεμοκάπηλου Πούτιν, και του ολιγαρχικού καθεστώτος του, δεν περιορίζονται στην επιβολή καθεστώτος προτεκτοράτου επί της Ουκρανίας. Άλλωστε δεν το έκρυψε ο νεοτσάρος της Μόσχας. Εξαπέλυσε ευθεία απειλή κατά των δυο αυτών χωρών.
Ακόμη και η αιωνίως απόλεμη και ουδέτερη Ελβετία, αποφάσισε να πάρει θέση. Να επιλέξει στρατόπεδο. Υιοθετώντας πλήρως τις οικονομικές κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος του ρωσικού καθεστώτος. Που ειναι μια παράπλευρος του πολέμου.
Εδώ έχουμε τους …ουδετερόφιλους. Που καταδικάζουν την ελληνική κυβέρνηση, επειδή έστειλε εξοπλισμό στον μαχόμενο ουκρανικό λαό. Άλλους εκ του πονηρού, όπως ο πουτινολάγνος Βελόπουλος. Και άλλους δέσμιους της αφελούς πλευρας αριστερών ιδεοληψιών. Από το ΚΚΕ ως τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη. Με αναπαραγωγή του ψέματος της Μόσχας περί “ναζιστικής” Ουκρανίας. Όταν εκεί οι νεοφασίστες πήραν στις εκλογές μόλις 2,6%, ενώ στη χώρα μας ξεπέρασαν το 7%.
Φτάνει πια τόση υποκρισία.
