Τις προάλλες, κατεβαίνοντας την Παύλου Μελά, ώρα απογευματινή και αιχμής, είδα ένα αγροτικό να καταλαμβάνει όλο το πεζοδρόμιο και την κοπέλα με το καρότσι να αναγκάζεται να κατέβει στο δρόμο για να περάσει.
Συνέχισα το δρόμο μου, ενώ μέσα μου αναρωτιόμουν αν έπρεπε να καλέσω την τροχαία ή όχι. Στο κάτω-κάτω τι δουλειά είχα να ανακατευτώ, λες και είμαι η αστυνομία του δρόμου. Κάτι με έτρωγε, όμως και τελικά όχι μόνο τηλεφώνησα, αλλά περίμενα εκεί να δω και την εξέλιξη.
Λεπτά αργότερα ο αστυνομικός της τροχαίας κατέφθασε και ο χαρακτηριστικός φάρος της μηχανής του, “ειδοποίησε” τους “τσιλιαδόρους” του καταστήματος, στο οποίο βρισκόταν ο τύπος με το γαιδουρινό παρκάρισμα. Σύντομα εκείνος βγήκε κι ακούγοντας τις συστάσεις του αστυνομικού αποχώρησε, χωρίς κλήση.
Λίγες μέρες μετά, επειδή τυχαίνει να ξέρω κάποιον από το κατάστημα στο οποίο βρισκόταν, καθώς το ‘φερε η συζήτηση του είπα “γιατί δε λες στον πελάτη σου ότι αυτό που δείχνει είναι μια συμπεριφορά βαθύτατα αντικοινωνική”. Η απάντηση που πήρα ήταν “ότι και να του πεις δεν καταλαβαίνει”. Αποστομωτική.
Δεν ξέρω αν είχε πάρει κανένα 500 κλήση, αν θα εξακολουθούσε να μην καταλαβαίνει. Ξέρω, όμως, ότι η συνωμοτική, συνένοχη συμπεριφορά όλων που επιτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις, από το φόβο της “ρουφιανιάς” έχει ολέθρια αποτελέσματα.
Ιωάννα
