Τα λάθος πρότυπα

Όλη η ιστορία με τα πρότυπα και τους πρώτους των πανελλαδικών εξετάσεων φοβάμαι ότι περνάει τελείως λάθος μηνύματα.
Όπως για παράδειγμα ότι οι πρώτοι αξίζει να είναι μόνο γιατροί, δικηγόροι κλπ. Τόσα χρόνια το ίδιο τροπάρι με τους πρώτους των πρώτων που κατάφεραν μέσα απο πειθαρχία και σωστό διάβασμα να πετύχουν την εισαγωγή τους στη σχολή των ονείρων τους. Άραγε, τους ξανάψαξε κάποιος μερικά χρόνια μετά, ώστε να δει τι απόγιναν; Δικαίωσε η σχολή τους πόθους τους;
Το δεύτερο έχει να κάνει με την νεότερη τάση να αναζητούνται και να γίνονται πρωτοσέλιδες όλες αυτές οι πολύ γλυκές και ανθρώπινες ιστορίες των ώριμων υποψηφίων που σ’ ένα γύρισμα της ζωής, αποφάσισαν να ξανακαθίσουν στα θρανία. Εδώ το ζήτημα έχει να κάνει με το πως παρουσιάζονται τα κίνητρα και οι επιλογές. Γιατί, για παράδειγμα, τι προοπτική έχει μια γυναίκα 47 ετών που θα ξεκινήσει τώρα την Ιατρική να δουλέψει πράγματι ως γιατρός; Μάλλον καμία. Δικαιώνει, μεν, έναν δικό της προσωπικό καημό και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, πλην όμως δεν είναι κατανοητό γιατί πρέπει να γίνει τέτοιος ντόρος. Συν το γεγονός ότι όλες αυτές οι περιπτώσεις εισαγωγής αφορούν στα ΕΠΑΛ και το στοιχείο αυτό είναι απο μόνο του εξηγεί άλλα τόσα για τη λειτουργία του εκπαιδευτικού μας συστήματος.
Κάποτε θα τελειώσει η υπόθεση πανελλαδικές. Ήδη το γεγονός ότι εισάγονται σχεδόν όλοι, θα σταματήσει να κάνει το θέμα τόσο ενδιαφέρον. Και τότε με τι θα ασχολούμαστε;