Νιώθω ένα κενό
Βλέπω μόνο γκρι στον ουρανό
Νιώθω τον αέρα
Από μέσα μου να περνά
Πρέπει να κρατήσω ψυχραιμία
Να δείξω χαρακτήρα
Κανένας δεν θα μου προσφέρει
Την ηρεμία απλόχερα με χαρά.
Από την άλλη, είμαι ακόμη μικρή
Η ζωή δεν τελειώνει εκεί
που το νερό παγώνει
και δεν ρέει.
Θα αλλάξει η εποχή
Θα ακολουθήσει η ζωή
Και ο ήλιος θα ‘ρθει
να μου πει:
«Όλα θα πάνε καλά
Τα πράγματα
δεν μένουν σταθερά»
Και θα μου δώσει μια αγκαλιά.
Η Ιωάννα Παπαγεωργίου είναι μαθήτρια της Γ΄τάξης του 4ου ΓΕΛ Κοζάνης
Το σχολείο μου
Βρίσκεται κοντά σε μια λίμνη
Είναι μακριά από τη σύγχυση της πόλης. Είναι το ησυχαστήριό μου.
Η γνώση που προσφέρεται είναι κατανοητή.
Μου αρέσει πάρα πολύ, γιατί κάνουμε μαθήματα γεωπονίας και μαγειρικής
Ακόμη και πράσινης τεχνολογίας.
Το πιο ωραίο απ’ όλα είναι η τάξη εξωτερικού χώρου
Που κάνουμε μάθημα κοντά στη φύση.
(Το ξυπνητήρι χτυπάει, το όνειρο τελειώνει)
Και μια φωνή φωνάζει-
Μάνα: ξύπνα, παιδί μου, θα αργήσεις…
Ο Βασίλης Πουτογλίδης είναι μαθητής της Γ΄ τάξης του 4ου ΓΕΛ Κοζάνης
ΟΝΕΙΡΑ ΨΥΧΩΝ
Τι είναι τα Όνειρα Ψυχών; Δύο λέξεις χίλιες σημασίες. Σ’ αυτήν εδώ τη στήλη οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου, 2ου, 3ου, 4ου ΓΕΛ Κοζάνης και του 6ου Γυμνασίου Κοζάνης μοιράζονται τα όνειρα, τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους μέσα από τα δικά τους ποιήματα, διηγήματα και άρθρα.
