Όλα αυτά που μας έχουν μείνει βαθύτερα χαραγμένα στο μυαλό μας είναι εικόνες, κινήσεις, συμπεριφορές και γενικότερα στάση ζωής που έχουμε δει σε ανθρώπους γύρω μας. Δεν είναι πράγματα που απλά ακούσαμε ή διδαχθήκαμε.
Ακούω και ξεχνώ, βλέπω και θυμάμαι, κάνω και καταλαβαίνω δεν λέει το γνωστό απόφθεγμα που αποδίδεται στον Κομφούκιο;
Μάθαμε να αγαπάμε τον διαφορετικό συμμαθητή μας, γιατί είδαμε τον δάσκαλο ή τη δασκάλα μας να τον προσεγγίζει με αγάπη και να μην τον αγνοεί γιατί δεν μοιάζει με τα άλλα παιδιά.
Σεβόμαστε τα ζώα, γιατί μεγαλώσαμε σ’ ένα σπίτι που οι γονείς ή οι παππούδες τάιζαν το ζωικό βασίλειο και συνυπήρχαν με τα είδη του. Τους θυμόμαστε να θυμώνουν με τους ασυνείδητους που έριξαν φόλες.
Στεκόμαστε υπομονετικά στην ουρά του σούπερ-μάρκετ ή στην τράπεζα, γιατί ακούσαμε πολλές φορές τη μαμά να λέει «περιμένουμε μέχρι να έρθει η σειρά μας» και να μην προσπαθεί με πονηριά να εκμεταλλευτεί την κατάσταση, κλείνοντας πονηρά το μάτι στην υπάλληλο που έτυχε να είναι γνωστή.
Όσο, λοιπόν, μεγαλύτερη είναι η εξουσία, η προβολή, άρα και η επιρροή που έχει κάποιος στη ζωή των άλλων, τόσο σημαντικότερο είναι να προσπαθεί να δίνει με τη συμπεριφορά του το παράδειγμα στους γύρω του και να μην εκμεταλλεύεται την αναγνωρισιμότητα του για να κάνει αυτό που θέλει.
