Παραμονές του Πάσχα και λίγο πριν κάνει την εμφάνισή του για τα καλά το καλοκαιράκι, ζούμε και πάλι το ίδιο χρονικό. Το περσινό χρονικό. Έχει πλέον διαμορφωθεί κομμάτι-κομμάτι το ίδιο σκηνικό. Αυτό της μετάθεσης αποφάσεων, των αδιέξοδων διαπραγματεύσεων και μιας περιρρέουσας ατμόσφαιρας που δεν αφήνει και μεγάλα περιθώριοα για αισιοδοξία.
Αντί να προσμένουμε με χαρά το καλοκαίρι, τρέμουμε στην ιδέα ότι θα επαναληφθεί -και δυστυχώς όχι ως dejavu- το περσινό σκηνικό.
Μόνο που τώρα έρχεται να προστεθεί και το προσφυγικό, λειτουργώντας καταλυτικά σε μια ούτως ή άλλως προβληματική εξίσωση.
Εμείς ξανά καθηλωμένοι μπροστά στις οθόνες για να παρακολουθήσουμε με κομμένη την ανάσα τα θρίλερ των διαπραγματεύσεων.
Τι άλλαξε σε σχέση με πέρυσι; Γιατί βρισκόμαστε και πάλι στο σημείο μηδέν; Τι μας δίδαξαν οι θεωρίες παιγνίων, τις οποίες με μάλλον και μεγάλη επιτυχία παίξαμε όλο το προηγούμενο διάστημα;
Οι αρνητικές απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι αδιάψευστες αποδείξεις ότι κάτι δεν πάει καλά. Καθόλου καλά. Με τη μορφή της αυτοεκπληρούμενης προφητείας τα σενάρια τείνουν να επιβεβαιωθούν. Και δυστυχώς είναι σε βάρος της χώρας, σε βάρος όλων μας που το μόνο που επιθυμούμε είναι σε κάποια στιγμή να βρούμε την περπατησιά και την ησυχία μας. Δεν θέλουμε άλλες εκπλήξεις.
Ιωάννα
