Το πρόβλημα με την αντισυστημική ψήφο είναι ότι τώρα βλέπουμε τα απόνερά της στην Ευρώπη και θορυβούμαστε.
Αναζητούμε το γιατί φτάσαμε στον Ορμπάν στην Ουγγαρία, στους «Πέντε Αστέρες» στην Ιταλία και αποφύγαμε παρολίγον τη μετωπική με την Λεπέν στη Γαλλία.
Δεν πήραμε χαμπάρι τι συνέβη. Ίσως και να μας βόλευε. Η αντισυστημική ψήφος, ως «βουβή» και «κρυφή» δεν εκδηλώνεται. Κι όταν εκδηλώνεται είναι πια αργά.
Είναι η ώρα που οι «αόρατοι» των δημοσκοπήσεων, αυτοί δηλαδή στους οποίους κανείς δεν έδωσε σημασία, αποφασίζουν να παίξουν τα ρέστα τους.
Η αντισυστημική ψήφος φλερτάρει και με τα δύο άκρα και δεν ερμηνεύεται με τα παγιωμένα, πλην ανίκανα να εξηγήσουν το σήμερα, σχήματα του άξονα δεξιά-αριστερά. Άλλοτε χαριεντίζεται με τους Ποδέμος κι άλλοτε κλείνει το μάτι στη «Χρυσή Αυγή».
Μπορεί το πολιτικό σύστημα να την χρησιμοποιεί σε μια δεδομένη χρονική στιγμή για να «καβαλήσει» το κύμα, αλλά στην πραγματικότητα την φοβάται, όπως οποιαδήποτε ανεξέλεγκτη δύναμη.
Αυτό που έχει σημασία να κρατήσουμε είναι ότι η αντισυστημική ψήφος στρέφεται ενάντια σε ότι μέχρι σήμερα θεωρείται κατεστημένο με στόχο να το αποδημήσει. Το χαρακτηρίζει «ελίτ» και πάει παρακάτω. Στην ουσία, όμως, αμφισβητεί τα βασικά της αστικής δημοκρατίας και σκάβει το λάκκο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ιωάννα
[email protected]
