Όσοι περίμεναν να απαντήσει ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, κατά την διάρκεια των κοινών δηλώσεων του με τον Μεβλούτ Τσαβούσογλου, σε όσα προκλητικώς διατύπωσε ο Τούρκος ομόλογος του, κατά την «ιδιωτική» επίσκεψη του στο μειονοτικό σχολείο στην Ροδόπη, για «τουρκική» μειονότητα και «Τούρκους» μαθητές, ασφαλώς απογοητεύθηκαν. Αλλά είναι προφανές ότι το προέχον, ιδίως ενόψει της τουριστικής περιόδου, είναι να σταλεί, διεθνώς, το μήνυμα ότι υπάρχει μια πρόοδος στην εξομάλυνση των σχέσεων των δυο χωρών και επομένως ουδείς λόγος ανησυχίας για τους πολυπόθητους, σε αμφότερες τις πλευρές του Αιγαίου, παραθεριστές.
Έτσι, με αφορμή, την κατάκτηση του ευρωπαικου πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης από την «Αναντολού Εφές», οι δηλώσεις ξεκίνησαν με τα συχαρίκια. Και το «μπαλάκι» που αναμέναμε ως απάντηση σε αυτές τις δηλώσεις του «φίλου Μεβλούτ», χάθηκε μέσα στο μεγάλο καλάθι του μπάσκετ.
Η μόνη σκληρή απάντηση δόθηκε από μια συλλογικότητα των Πομάκων της Ξάνθης. Οι όποιοι ζήτησαν –και πέτυχαν- να μην επισκεφθεί ο Τούρκος υπουργός τα πομακοχώρια, δηλώνοντας πως είναι ανεπιθύμητος, «persona non grata». Διότι αυτοί γνωρίζουν λίαν καλώς ότι δεν είναι «Τούρκοι», όπως επιμένει να τους παρουσιάζει η προπαγάνδα της Άγκυρας και το αγρίως χρηματοδοτούμενο από αυτήν τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής, που βάζει μονίμως στο ίδιος σακί όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης ως «Τούρκους». Ενώ η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για τουλάχιστον τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων: Εκείνους που είναι εκ καταγωγής Έλληνες μουσουλμάνοι, ως απόγονοι εξισλαμισθέντων από τους Οθωμανούς, Πομάκοι, Ρομά, και κάποιοι πράγματι τουρκογενείς.
Για την ιστορία αναφέρω μια ακόμη πρόκληση, ιδίως προς την μνήμη των Κωνσταντινουπολιτών που υπέστησαν τον μεγάλο διωγμό των Σεπτεμβριανών, με τον κρατικώς υποκινούμενο όχλο, σε μια οργανωμένη άνωθεν επιχείρηση, που θύμιζε απολύτως την ναζιστική «νύχτα των κρυστάλλων». Το ότι δηλαδή κάποιοι –όχι μόνον μέλη του τουρκικού μηχανισμού προπαγάνδας, αλλά και δικοί μας δημοσιογράφοι- επιμένουν να αναφέρονται στο συγκεκριμένο Λύκειο, που επισκέφτηκε ο Τσαβούσογλου, με την ονομασία «Λύκειο Τζελάλ Μπαγιάρ». Το όνομα δηλαδή του ανθρώπου που ήταν επικεφαλής του τουρκικού κράτους, ως πρόεδρος, όταν διαπράχθηκε το έγκλημα σε βάρος του ελληνισμού της Πόλης. Είναι δυνατόν η Τουρκία να τον έχει καταδικάσει σε θάνατο, μαζί με τον πρωθυπουργό του, Αντάν Μεντερές, για όσα καθοδήγησαν τότε, (γλίτωσε την εκτέλεση λόγω γήρατος) ενώ εμείς να τον τιμούμε διατηρώντας το όνομα που έδωσε η Φρειδερίκη στο συγκεκριμένο λύκειο;
