Όλοι είχαμε το συμμαθητή που όλο και κάποιο τετράδιο με ασκήσεις ξεχνούσε να βάλει στην τσάντα του, φεύγοντας για το σχολείο. Στην αρχή έκανε ότι ψάχνει τάχα εναγωνίως για να το βρει, για να δηλώσει στη συνέχεια κόκκινος σαν παντζάρι ότι μάλλον ο ίδιος ή η μητέρα του είχε ξεχάσει να το βάλει στην τσάντα.
Στη συνέχεια ο συμμαθητής μεγάλωσε και πήγε στο πανεπιστήμιο ή σε κάποια άλλη σχολή. Κι εκεί πήρε αγκαλιά την παράταξη που “καθάριζε” πάντα για πάρτη του. Και για τα μαθήματα που είχε ξεχάσει να δηλώσει και για τις απαντήσεις που είχε ξεχάσει να διαβάσει. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Για τις επιλογές του αυτές, λοιπόν, ο συμμαθητής επιβραβεύτηκε και κατέλαβε περίοπτη θέση κατά Μαξίμου και Κοινοβούλιο μεριά. Τώρα πια στις καθημερινές του ενασχολήσεις μεταξύ πρωϊνάδικων και αμπελοφιλοσοφίας ανέλαβε και το βαρυσήμαντο έργο να εκπροσωπεί όλους εμάς.
Αυτός εκεί. Παλιά μου τέχνη κόσκινο. Άλλοτε να ξεχνά την ορθογραφία στις επίσημες δηλώσεις, κι άλλοτε τα χαρτιά του κατά την άσκηση του κοινοβουλευτικού έργου.
Τα χρόνια έχουν περάσει. Το μόνο που έχει αλλάξει είναι το κοστούμι και οι γκρίζοι κρόταφοι. Γιατί κατά τ’ άλλα διατηρεί τις ίδιες συνήθειες που όλοι εμείς επιμένουμε να αποδεχόμαστε ή σιωπηρά να ανεχόμαστε. Όπως τότε στην τρίτη δημοτικού.
