Συγκινήθηκα το βράδυ της Δευτέρας στο Κλειστό της Λευκόβρυσης. Γιατί είδα ανθρώπους. Καλής ποιότητας ανθρώπους.
Ανθρώπους που παρά το γεγονός ότι διαφωνούσαν με τον τρόπο που διαχειρίζεται το επίσημο κράτος το προσφυγικό, σήκωσαν τα μανίκια κι άρχισαν να βοηθούν τον κόσμο. Έστω κι αν μέσα τους ήξεραν πως αυτό που κάνουν είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Υποκλίθηκα στους εθελοντές και στις διασωστικές ομάδες που είναι πάντα εκεί, για να οργανώσουν και να συντονίσουν.
Παραδέχτηκα τους ανθρώπους του δήμου που απέδειξαν ότι την κουλτούρα που κουβαλούσαν, εξακολουθούν να την κουβαλούν και ως “δημοτικοί άρχοντες”, αναλαμβάνοντας το ρόλο του στρατιώτη, κουβαλώντας νερά και μοιράζοντας τρόφιμα.
Ένιωσα περήφανη γιατί δικοί μου άνθρωποι, βρέθηκαν εκεί στο λεπτό, χωρίς να βάλουν στη μέση τα “γιατί και τα πως”.
Κυρίως, όμως, ένιωσα περήφανη που αυτή η περιοχή άνοιξε τις πόρτες της και δε λειτούργησε φοβικά. Που δημιούργησε δίχτυ προστασίας και μέσα σε λίγες ώρες, χρησιμοποιώντας όλα τα διάθεσιμα μέσα, βρήκε κάτι για να προσφέρει, χωρίς να μπει στη διαδικασία να χωρίσει τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Χωρίς να διανοηθεί να αφήσει τις λίγες φωνές αντιρρήσεων να ακουστούν πιο δυνατά.
Ε, δεν είναι και λίγα όλα αυτά.
Ιωάννα Κωσταρέλλα
