Επαναφέρουμε εδώ τα όσα έχει αυτή η στήλη κατά καιρούς γράψει για την υπόθεση του ΔΗΠΕΘΕ:
Οι έξυπνοι άνθρωποι φαίνονται στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζονται τις δυσκολίες και τις αποτυχίες τους, κατά το «ο καλός ο καπετάνιος στη φουρτούνα φαίνεται». Οι ανόητοι, από την άλλη, κάνουν ακριβώς το αντίθετο. Επιμένουν μέχρι τελικού διασυρμού και παίρνουν μαζί στην κατρακύλα και τους γύρω τους.
Στις περιπτώσεις, βέβαια, που πρόκειται για ιδιωτικές επιλογές, ουδείς σκάει και ουδείς έχει λόγο. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε, για να θυμηθούμε και τον Πιραντέλλο.
Τι συμβαίνει, όμως, όταν το λάθος αφορά σε επιλογές που βαρύνουν το δημόσιο συμφέρον και ο έχων το λάθος επιμένει στο δικό του βιολί; Δεν πρέπει οι προϊστάμενοι/ συνεργάτες του να τον προφυλάξουν και μαζί με αυτόν και τα δημόσια πράγματα; Δεν υπάρχει ευθύνη;
Πληθώρα τέτοιων υποθέσεων το τελευταίο διάστημα. Κάποιες, όμως, ξεχωρίζουν, ακριβώς γιατί οι διαχειριστές τους με γαϊδουρινό πείσμα, αντί να παραδεχτούν το λάθος τους, θέλουν να κάνουν ένα νέο λάθος και με παιδιάστικες δικαιολογίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Για να είμαστε ξεκάθαροι. Η διοίκηση απαιτεί γενναίες αποφάσεις και αναγνώριση του λάθους. Όταν έχεις μια διοικητική αστοχία, από άγνοια, αβλεψία ή πρόθεση και η κεντρική διοίκηση σου την επισημαίνει και δεν σου δίνει τη σύμφωνη γνώμη για να προχωρήσεις, δεν επιμένεις λέγοντας ότι η κεντρική διοίκηση ζητά καλύτερη αιτιολόγηση της επιλογής. Αποδέχεσαι είτε ότι δεν έκανες καλά τη δουλειά σου και δεν έστειλες επαρκή τεκμηρίωση, είτε ότι έκανες λάθος επιλογή εξαρχής.
Όταν, δε, αυτό ξαναγίνεται και οδηγείσαι στην ανάκληση της νέας προκήρυξης που ήρθε να διορθώσει το πρόβλημα (καθώς δεν περιέχει όρους καθοριστικούς όρους όπως η 5ετής επαγγελματική εμπειρία), ε, τότε τι μπορεί να πει κάποιος για το τρις και τετράκις εξαμαρτείν;
Στο διά ταύτα: Τα αλλεπάλληλα λάθη διορθώνονται μόνο με ριζοσπαστικές αλλαγές.
