Ο Δωδώνης

Οι κάθε είδους ελίτ και ηγεσίες, πολύ δε περισσότερο όταν αυτές παριστάνουν τις πνευματικές, οφείλουν να αντιλαμβάνονται τις ανάγκες της εποχής και να είναι σε θέση, αν μη τι άλλο, να μιλήσουν στη γλώσσα της ενσυναίσθησης.
Τι κρίμα όταν δεν τα καταφέρνουν να συντονιστούν με το ρολόι της εποχής. Αλλά και τι ντροπή όταν εκφράζουν λόγο σκοταδιστικό, οπισθοδρομικό, βαθιά προβληματικό και εν τέλει προσβλητικό για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Στο πλαίσιο αυτό, η δήλωση του Μητροπολίτη Δωδώνης ότι δεν υπάρχει βιασμός χωρίς συναίνεση (δεν κάθεται μια γυναίκα να βιάζεται χωρίς να το θέλει ήταν η ακριβής δήλωση του Δωδώνης) μόνο ντροπιαστική μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ εκθέτει την Εκκλησία.
Πέρα, όμως, από την προφανή καταδίκη που ευτυχώς ήρθε έγκαιρα από όλες τις πλευρές, μια τέτοια δήλωση οφείλει να αντιμετωπιστεί με ιδιαίτερη σοβαρότητα από την ίδια την Εκκλησία. Η ηγεσία αυτής οφείλει όχι μόνο να καταδικάσει λεκτικά, αλλά να προβεί σε συγκεκριμένες κυρώσεις, προκειμένου ο Δωδώνης και ο κάθε Δωδώνης να μην μπορεί να χρησιμοποιεί ένα βήμα με τόσο μεγάλη επιρροή, όπως αυτό του από άμβωνος κηρύγματος, για να εκφράσει τις αδιανόητες θεωρίες του.