Να το δω και αυτό και να μην το πιστεύω. Η «για πρώτη φορά Αριστερά», ετοιμάζεται για αλλαγές στο βασικό πλαίσιο λειτουργίας του συνδικαλιστικού κινήματος. Αλλαγές που ο κ. Κατρούγκαλος υπόσχεται ότι θα είναι «επί το δημοκρατικότερο».
Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ακόμη «σκληρή διαπραγμάτευση» με τους δανειστές. Όπως όλες άλλωστε. Καθώς η κυβέρνηση ενδιαφέρεται να περάσει την δεύτερη αξιολόγηση του Σεπτεμβρίου. Και οι δανειστές πιέζουν για αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου που καθιέρωσε το 1982 το ΠΑΣΟΚ. Ιδίως δε του καθεστώτος προστασίας των συνδικαλιστών και του τρόπου με τον όποιο λαμβάνονται οι αποφάσεις για την κήρυξη απεργίας, πρωτίστως στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.
Στην πράξη τα πλέον προκλητικά προνόμια των εργατοπατέρων, όπως ο μεγάλος αριθμός αδειών, και η κάλυψη …αδικαιολόγητων απουσιών, δεν έγιναν ποτέ καθεστώς στον ιδιωτικό τομέα. Όλα αυτά λειτουργούσαν πάντοτε υπέρ των εργατοπατέρων του Δημοσίου, των Δήμων και των ΔΕΚΟ. Δηλαδή αφορούσαν το είδος εκείνο των συνδικαλιστών που συνιστά σημαντικό τμήμα της νομενκλατούρας των κομμάτων. Των κλαδικών όλων των αποχρώσεων. Γαλάζιων, πράσινων, κόκκινων και …ροζέ. Μέγα μέρος των όποιων χρησιμοποιούσε τον συνδικαλισμό ως βατήρα, προκειμένου να εισέλθει στο κοινοβούλιο. Ενώ παραλλήλως είχαν ως «κεκτημένο δικαίωμα» μια ειδική ποσόστωση στις προσλήψεις μελών της οικογενείας τους σε συγκεκριμένες ΔΕΚΟ, ακόμη και σε …προβληματικές επιχειρήσεις που βούλιαζαν από τα χρέη.
Ε, να δω τώρα όλους εκείνους που έτρεχαν πίσω από τους κομματικούς εργατοπατέρες, όλους εκείνους που πλειοδοτούσαν έναντι παντός αιτήματος για νέα προνόμια, να παίρνουν το ψαλίδι, η τον μπαλτά, και να πετσοκόβουν τις άδειες και τις «αδικαιολόγητες απουσίες», όλων αυτών, αλλά και τις οικονομικές και άλλες παροχές, σαν τα ταξίδια αναψυχής, στο εξωτερικό, των μεγαλοσυνδικαλιστών της ΔΕΗ, και «τίποτα στο κόσμο»
Πιέζουν επίσης οι δανειστές να αλλάξει ο τρόπος κήρυξης των απεργιών. Και βεβαίως το ζητούμενο, να λαμβάνονται δηλαδή οι σχετικές αποφάσεις, μόνο εφόσον συγκεντρώνουν το 50% συν ένα, του όλου αριθμού των μελών ενός συνδικάτου, δεν συνιστά εναρμόνιση με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, όπως μερικοί υποστηρίζουν. Αυτό το καθεστώς, από όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση, ισχύει μόνο στην Βουλγαρία. Εκείνο που είναι εύλογο είναι να λαμβάνονται οι αποφάσεις με πραγματική πλειοψηφία των γενικών συνελεύσεων και όχι μόνον του διοικητικού συμβουλίου.
Έλα, να βλέπω τις …αυταπάτες να γκρεμίζονται μία προς μία….
Γ. Π. ΜΑΣΣΑΒΕΤΑΣ
