Βρίσκω κάποιες στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων πολύ συγκινητικές. Αυτές που κλείνουν σε μια ματιά ικανοποίησης μετά τη μεγάλη προσπάθεια ή σε ένα χέρι που απλώνεται για να βοηθήσει το συναθλητή.
Αυτές οι στιγμές αθλητικής και ανθρώπινης -πάνω απ’ όλα- μεγαλοπρέπειας είναι ικανές να «σβήσουν» τα χάλια της ντόπας, τα αδικαιολόγητα υψηλά πριμ των μεταλλίων και γενικότερα τη φρενίτιδα του υπεραθλητισμού.
Για κάτι τέτοιες στιγμές γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες κι έτσι δικαιώνουν όλους όσοι πιστεύουν στα ιδεώδη τους.
Στους Ολυμπιακούς θαυμάζεις την προσήλωση στο στόχο, τη φαινομενική ευκολία με την οποία ο αθλητής εκτελεί υψηλότατου βαθμού δυσκολίας τεχνικές και ασκήσεις και την ατσάλινη θέληση.
Παρακολουθείς το αδύνατο να γίνεται πραγματικότητα και μαγεύεσαι απο σώματα και ψυχές που αψηφούν τις ίδιες τις ανθρώπινες αντοχές.
Πίσω απο όλα αυτά κρύβονται προσωπικές ιστορίες. Κόπωσης, εξάντλησης, αλλά και μεγάλης στέρησης που δεν οδηγούν πάντα στη διάκριση.
Οι στιγμές της ήττας είναι και οι πιο δυνατές. Αυτές που σου μαθαίνουν να σηκώνεσαι και πάλι, για να φτάσεις ψηλά. Αυτές που σου δείχνουν το δρόμο για να ξεπεράσεις τα όρια και να φτάσεις εκεί που αρχικά μοιάζει ακατόρθωτο.
Αυτή είναι και η χάρη των αγώνων. Η αναμέτρηση του αθλητή με τον εαυτό του και η επιλογή της πραγματικής πρόσκλησης που δεν είναι αθλητικής, αλλά ανθρώπινης και μόνο φύσης.
Ιωάννα
