Διαβάζοντας την πολύ εύστοχη ανάρτηση της συντοπίτισσας εκπαιδευτικού Ματίνας Μόμτσιου για όλη αυτή τη φρενίτιδα με τους “πρώτους των πρώτων”, θυμήθηκα το παλαιότερο. Το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι η τελευταία παράγραφος, γιατί ακόμη και σήμερα που σχεδόν εισάγονται όλοι, η ιστορία με τους “πρώτους των πρώτων” εξακολουθεί για ένα λόγο να είναι ελκυστική:
Όλη η ιστορία με τα πρότυπα και τους πρώτους των πανελλαδικών εξετάσεων φοβάμαι ότι περνάει τελείως λάθος μηνύματα.
Όπως για παράδειγμα ότι οι πρώτοι αξίζει να είναι μόνο γιατροί, δικηγόροι κλπ. Τόσα χρόνια το ίδιο τροπάρι με τους πρώτους των πρώτων που κατάφεραν μέσα από πειθαρχία και σωστό διάβασμα να πετύχουν την εισαγωγή τους στη σχολή των ονείρων τους. Άραγε, τους ξανάψαξε κάποιος μερικά χρόνια μετά, ώστε να δει τι απόγιναν; Δικαίωσε η σχολή τους πόθους τους;
Το δεύτερο έχει να κάνει με την νεότερη τάση να αναζητούνται και να γίνονται πρωτοσέλιδες όλες αυτές οι πολύ γλυκές και ανθρώπινες ιστορίες των ώριμων υποψηφίων που σ’ ένα γύρισμα της ζωής, αποφάσισαν να ξανακαθίσουν στα θρανία. Εδώ το ζήτημα έχει να κάνει με το πως παρουσιάζονται τα κίνητρα και οι επιλογές. Γιατί, για παράδειγμα, τι προοπτική έχει μια γυναίκα 47 ετών που θα ξεκινήσει τώρα την Ιατρική να δουλέψει πράγματι ως γιατρός;
Μάλλον καμία. Δικαιώνει, μεν, έναν δικό της προσωπικό καημό και αυτό είναι απόλυτα σεβαστό, πλην, όμως, δεν είναι κατανοητό γιατί πρέπει να γίνει τέτοιος ντόρος.
Κάποτε θα τελειώσει η υπόθεση πανελλαδικές. Ήδη το γεγονός ότι εισάγονται σχεδόν όλοι, θα σταματήσει να κάνει το θέμα τόσο ενδιαφέρον. Και τότε με τι θα ασχολούμαστε;
Ιωάννα
