Είδα μια ανάρτηση, στην οποία κάποιος συμβούλευε τους υπόλοιπους να μην κάνουν αναρτήσεις από τις διακοπές ή τα τραπεζώματά τους, γιατί βρισκόμαστε σε εθνικό πένθος. Σε μια πρώτη ανάγνωση έμοιαζε να έχει ένα κάποιο δίκιο, γιατί την ώρα που ο κόσμος καίγεται στην κυριολεξία, μοιάζει τουλάχιστον άκομψο να ποστάρεις ανέμελες στιγμές.
Από την άλλη πάλι, όμως, η ζωή συνεχίζεται κι έτσι συμβαίνει από καταβολής τούτου του κόσμου. Την ώρα που κάποιοι πενθούν, κάποιοι υποδέχονται τα παιδιά τους και κάποιοι άλλοι παντρεύονται. Την ίδια ώρα που κάποιοι ανέμελα θαυμάζουν το ηλιοβασίλεμα, κάπου αλλού γίνονται δολοφονίες και μαζικές εκκαθαρίσεις πληθυσμού.
Οπότε μοιάζει λίγο με πολιτική κορεκτίλα έως και υποκρισία η συμβουλή που σε καλεί να δείχνεις ότι πενθείς, όταν στην πραγματικότητα δεν πενθείς. Άλλο το να αισθάνεσαι και να συμπάσχεις και άλλο το να δείχνεις ότι αισθάνεσαι και ότι συμπάσχεις από φόβο μην σου πουν ότι δεν αισθάνεσαι και δεν συμπάσχεις.
Είπαμε η ενσυναίσθηση δεν είναι κοστούμι, αλλά ικανότητα, και το γεγονός ότι ο κόσμος μας μετεβλήθη σε… χωριό, δεν σημαίνει ότι ολημερίς και ολονυχτίς θα τραβούμε τα ζόρια όλων. Ούτε, βέβαια, και ότι θα είμαστε αναίσθητοι.
