Καταλήψεις σχεδιάζονται ή είναι ήδη σε εξέλιξη σε πολλά πανεπιστήμια, ως τρόπος διαμαρτυρίας στο νομοσχέδιο που έρχεται από την κυβέρνηση για το άνοιγμα του χώρου στους ιδιώτες.
Οι προπονημένοι σε τέτοιου είδους επαναστατική γυμναστική είναι εκστασιασμένοι στην προοπτική να μείνουν οι αίθουσες άδειες και οι ίδιοι να αράζουν απ’ έξω στα τραπεζάκια, πίνοντας καφέ και καπνίζοντας.
Οι πολλοί αγωνιούν για την τύχη της εξεταστικής και είναι ιδιαίτερα προβληματισμένοι για το τι θα επακολουθήσει. Όλα αυτά έχουν κόστος σε χρήμα, χρόνο και ευκαιρίες. Ωστόσο, οι πολλοί δεν σηκώνονται να πάνε στις συνελεύσεις για να εκφράσουν τις αγωνίες τους και αφήνουν τους λίγους, που έχουν το know how, να κάνουν κουμάντο. Αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο ή καταστάσεις, τις οποίες στο τέλος πληρώνουν οι πολλοί.
Οι καταλήψεις δεν είναι ο μόνος τρόπος για να εκφράσει κάποιος την αντίθεσή του με τα όσα -δυστυχώς- συμβαίνουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Ίσως, μάλιστα, να είναι ο λιγότερο ενδεδειγμένος γιατί ακριβώς λειτουργεί ως ένας επιπλέον λόγος, στο μυαλό των πιο κακόπιστων, ότι πρόκειται για άνδρο πάσης φύσεως παρανομιών. Αντίθετα η συμμετοχή σε ό,τι συμβαίνει μοιάζει να είναι η πιο σοβαρή προσέγγιση.
