Χθες από το πρωί το timeline μου στα social media κατακλύστηκε από τον χυδαίο τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισε το θάνατο του νεαρού ποδοσφαιριστή Τζορτζ Μπάλντοκ η πρωϊνή εκπομπή «Το Πρωινό». Λίγες ώρες μετά τον θάνατο του ποδοσφαιριστή, η εκπομπή αναφερόταν στο υψηλό ποσό του ενοικίου που πλήρωνε ο αθλητής για τη μεζονέτα στη Γλυφάδα, τα τετραγωνικά της πολυτελούς κατοικίας, αλλά και τις υπόλοιπες παροχές. Λες και αυτό είναι που ενδιαφέρει, όταν ένας νέος άνθρωπος πεθαίνει.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη, αλλά ούτε και η τελευταία τέτοια περίπτωση. Ένα κομμάτι της δημοσιογραφίας, βαθιά άρρωστο, έχει αποδείξει εδώ και χρόνια ότι μπορεί να πάει ακόμα πιο χαμηλά. Τόσο χαμηλά που δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μας. Είναι μια από τις πολλές ήττες της δημοσιογραφίας. Όσοι βλέπουν, λοιπόν, μόνο τηλεόραση, έχουν αυτή την εικόνα.
Την ίδια μέρα, όμως, η δημοσιογραφία κέρδισε και μια μεγάλη νίκη. Η νίκη αυτή έχει πολλά ονόματα και πρόσωπα, αλλά θα σταθώ σε ένα, αυτό του Θοδωρή Χονδρόγιαννου. Ενός παιδιού από το Μενίδι, ενός γενναίου δημοσιογράφου χωρίς «πλάτες» που έδωσε μια μεγάλη μάχη και την κέρδισε, καθώς η Δικαιοσύνη απέρριψε την πρώτη αγωγή Δημητριάδη⃰ στο σύνολό της και κατ’ ουσίαν. Όσοι βλέπουν μόνο τηλεόραση δεν θα το μάθουν ποτέ.
Στο συγκινητικό του κείμενο που απευθύνεται στους ανθρώπους που τον μεγάλωσαν, τη γιαγιά και τον παππού του που έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή, ο Θοδωρής δείχνει ότι η δημοσιογραφία (κι εμείς μαζί) έχει μερικούς πολύ σοβαρούς λόγους να ελπίζει.
