Φίλη, καθηγήτρια σε γυμνάσιο, με μεγάλη εμπειρία στη διδασκαλία, μου περιέγραφε τις προάλλες κάποια από τα δύσκολα περιστατικά που αντιμετωπίζει στα γυμνάσια που διδάσκει. Όμως, εκεί που στάθηκε, δεν ήταν η συμπεριφορά κάποιων παιδιών, αλλά των γονιών τους. Συγκεκριμένα, περιέγραφε περιστατικό που έπιασε το μαθητή να πίνει τσίπουρο και όταν κλήθηκε ο γονιός στο σχολείο, έσπευσε να δικαιολογήσει το παιδί, λέγοντας ότι ήταν «σύσταση γιατρού για να περάσει ο πονόλαιμος».
Χθες πάλι διάβαζα ότι μήνυση εναντίον του γιου της 85χρονης που δέχθηκε επίθεση με βαρελότα στον Πόρο, κατέθεσε γονιός ενός εκ των δραστών. Ο λόγος ότι ο γιος της γυναίκας έδωσε βίντεο με το περιστατικό στη δημοσιότητα χωρίς άδεια. Και βρεγμένος και δαρμένος δηλαδή. Φυσικά, αφέθηκε ελεύθερος.
Από την εποχή, λοιπόν, των καταπιεσμένων παιδιών που έπαιρναν αποβολή γιατί πήγαν στον κινηματογράφο, περάσαμε στην εποχή των σοφών παιδιών που έχουν απεριόριστα δικαιώματα. Στην εποχή που τα παιδιά ξέρουν καλύτερα από τους δασκάλους και που οι δεύτεροι δεν τολμούν ούτε μια σύσταση να κάνουν, πολύ περισσότερο να διορθώσουν.
Σε αυτή την εποχή υπάρχουν ασφαλώς πολλά παιδιά που ξέρουν τα όρια ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, την ευγένεια και την αγένεια, το σεβασμό και την κακή συμπεριφορά.
Υπάρχουν, όμως, κι άλλα πολλά που δεν έχουν όρια και αποτυχόντων των γονιών, των δασκάλων και του οικογενειακού τους περιβάλλοντος να τους τα διδάξουν, θεωρούν ότι ο κόσμος τους ανήκει. Αυτό σήμερα αντανακλάται πλήρως στο εκπαιδευτικό μας σύστημα, το πληρώνουμε και θα το πληρώσουμε ακόμη πιο ακριβά στο εγγύς μέλλον.
